Vastbijten

Column - Clint Eastwood doet het als Dirty Harry, Dalziel doet het in Dalziel and Pascoe, inspector Frost doet het en zelfs onze Duitse ‘bulle’ Schimanksi doet het. Ze bijten zich vast als ze eenmaal een verdachte hebben waarvan ze aan hun theewater voelen die ie niet deugt. Niemand gelooft hen, maar zij weten beter. Ze gaan door ruiten en riemen om de schurk te pakken te krijgen. Vastbijten wordt in detectives zeer gewaardeerd. En het levert vaak mooie verhalen op. Doorbijten wordt meestal ook als positieve eigenschap gezien. Behalve bij de tandarts. Die zal doorbijten op bepaalde momenten niet erg waarderen. Als je een handicap hebt wordt vastbijten ineens anders gezien. Ik lag nog maar net in het ziekenhuis met mijn dwarslaesie, toen mij te verstaan werd gegeven dat ik maar snel moest stoppen met mij te concentreren op beweging krijgen in mijn benen. Onlangs hoorde ik via-via iets over een fysiotherapeut bij de revalitaria waar ik acht maanden verbleef. Hij had zich laatdunkend uitgelaten over mijn inzet en mijn training op de Lokomat. ‘Ik moet me niet zo vastbijten,’ vond hij. Dat mag dus niet. Naast mijn momenteel zelf ter hand genomen revalidatie, heb ik ook nog een leven en werk ik of doe leuke of onzinnige dingen. Anders hou je het niet vol. Daarnaast ben ik serieus en gemotiveerd bezig met revalidatie en de nieuwste ontwikkelingen daarin te volgen. Wordt dus ‘vastbijten’ genoemd en door een aantal artsen en therapeuten als negatief gezien. Net als Dirty Harry, Dalziel en Schimanski voel ik aan mijn theewater dat ik de goede dingen doe. En dat ik die móet doen. Voor vooruitgang maar ook al om vast te houden wat ik nu heb. Dergelijke therapeuten hebben eigenlijk geen idee hoe de mensen in elkaar zitten waarmee en waarvóór ze werken. Ik zou ze zeker geen rol aanbieden in de film van mijn eigen leven.