Uitgelopen in de Lokomat

Sneller dan ik zelf zou willen zit het er al weer op. Afgelopen maandag maakte ik mijn laatste wandeling in de Lokomat. Voor de laatste keer de tocht naar Nijmegen, in de parachutistengordel hijsen en dan uit de rolstoel en lopen. Een half uur lang en ondertussen allerlei oefeningen en opdrachten doen. Onderbenen meer optillen, andere spieren spannen, opletten of er nog meer spieren meewerken dan ik zelf gedacht had, en zo meer. Na dat halve uur kon ik behoorlijk merken dat ik iets gedaan had. Ook de spieren van mijn bovenlichaam waren uitgeput. Maar ik hield het beter vol dan toen ik er net aan begon. En ik trok nog wel een keer weer bij. Maandag werd ook gemeten of er iets veranderd is. Spannend! En ja. Ik heb meer spierkracht gekregen, vooral in mijn rechterbeen. Mijn linker is ook meer gaan doen dan in het begin, maar rechts was en is nog steeds duidelijk sterker. Ook heb ik meer controle over spieren gekregen en ben ik mij wat meer bewust van welke spieren er allemaal werken. En daar zijn spieren bij, zoals mijn bilspieren, waarvan ik niet direct verwacht had dat die zich mijn wil zouden laten opleggen. Maar onbewust deden ze toch lekker mee. Wat levert mij dat nu op? Lopen kan ik er (nog) niet mee. Positief blijven natuurlijk. Nu moet ik bekijken hoe ik de verworvenheden kan inzetten. En door andere oefeningen proberen de pas verworven kracht te behouden en het liefst nog verder opbouwen en uitbreiden. Iedereen mag maar twaalf keer in de Lokomat en dat is best kort. Volgens de begeleidend therapeut moeten veranderingen binnen die tijd zichtbaar worden. Dat is bij mij dus het geval. Bij het trainen in de Lokomat ben je zo al een aantal sessie kwijt om overal aan te wennen. Zo ging mijn linker enkel op en bepaald moment opspelen omdat die ineens zwaar belast werd. Dat was pijnlijk en beïnvloedde de training. Trok een aantal sessies laten weer weg. Het goed beheersen van de instellingen van de Lokomat vraagt ook nogal wat van de fysiotherapeut die je begeleidt. Die ‘speelt’ tijdens de training met de instellingen om jouw grenzen en mogelijkheden te verkennen. Eén sessie werd begeleid door een vervanger die het een stuk minder beheerste. Jammer dus want je hebt eigenlijk meer sessies nodig. Zelf ben ik er van overtuigd dat ik op dit moment meer zou kunnen opbouwen door nog een tijdje door te trainen in de Lokomat. De training is vrij intensief en voor iemand met een dwarslaesie zijn er niet zoveel andere mogelijkheden om een dergelijke intensieve training te volgen. Het aantal van twaalf trainingen wordt onder meer beïnvloed door de lange wachtlijst en het feit dat er maar drie van dergelijke apparaten in Nederland staan. En die derde ook nog maar sinds april dit jaar. Over ongeveer een half jaar mag ik het opnieuw aanvragen. Intussen moet ik op een andere manier trainen en daarbij heb ik advies gekregen van de fysiotherapeut. Maar voorlopig ben ik helaas even uitgelopen in de Lokomat.