'Geld maakt niet gelukkig..'

© Foto Jan Beerling

Column - 'Ik zou niet weten wat ik met al dat geld moet doen', zegt iemand op de verjaardag waar ik ben. 'Op een bepaald moment heb je toch gewoon alles?', vult een ander aan. Waarna een derde afsluit met de dooddoener aller tijden: 'ik zou in ieder geval gewoon blijven werken'. Wat saai, denk ik. Hebben jullie zo weinig fantasie of idealen? Het gaat over de 23 miljoen euro die een loterij deze week als hoofdprijs heeft. Met zo'n bedrag in je achterzak ligt de wereld aan je voeten en hoef je echt niet op een tientje meer of minder te kijken. Ik zou het wel weten. Zeker. Niet dat ik direct een bestemming weet voor het hele bedrag. 23 Miljoen euro is zo enorm veel geld dat ik me ook maar moeilijk voor kan stellen hoeveel dat nu echt is. Gewisseld in briefjes van tien zou ik er mijn huis mee kunnen behangen, denk ik. En dan hou ik vast wel wat over om bij mijn buren ook nog een paar wandjes te doen. Het is veel. Héél, héél, héél veel. Maar ik weet ook dat ik daar een bestemming voor vind. Eerst zou ik een nieuw aangepast huis laten bouwen. Eigenlijk niet zo veel anders dan ik nu heb, maar net iets praktischer en ruimer. Goed geïsoleerd en energie neutraal. En op een iets leukere plek dan waar ik nu woon. Dan zou ik financieel gezien mijn zorg en inkomen voor de toekomst veilig stellen. Enkele goede vrienden in mijn directe omgeving die krap zitten, schuif ik ook wat achter de deur. En als het niet te veel kost zou ik een gerestaureerde Jaguar E-type laten aanpassen zodat ik daar met mijn dwarslaesie in kan rijden. Gewoon voor de heb. En stiekem vind ik het wel stoer om ergens met een E-type voor te komen rijden en er dan in mijn rolstoel uit te komen. Beetje dat 'lekker puh!' gevoel. Maar dan blijft er nog meer dan genoeg geld over om leuke en interessante dingen mee te gaan doen. Ik zou een substantieel bedrag bijdragen aan dwarslaesie onderzoek. Voor de rest zou ik eerst eens goed gaan zitten. Mij omringen met wat gemotiveerde en deskundige mensen om goede bestemmingen te vinden. Op kunstgebied, milieu, energie, duurzaamheid of gezondheidszorg met een menselijke invalshoek. Het is niet het geld dat gelukkig maakt. Géén geld maakt ook niet gelukkig. Het gaat er om wat je met dat geld doet en daar zou ik mijn handen vol aan hebben. Ik blijf inderdaad ook werken. Niet bij een werkgever, maar als zzp-er met mijn eigen bureautje. En dat noem ik dan: ZieZo Poen.

Nog steeds

© Foto Jan Beerling

Column - De telefoon gaat. Het zijn vrienden die mij vertellen dat hun dochter in het ziekenhuis in Enschede ligt. Afdeling D4, neurologie. Afgelopen vrijdag opgenomen vanwege een lichte hersenvliesontsteking. Vandaag hoor ik het. Echt zo'n toevalligheid waarbij dingen samen vallen. Want vandaag is het 16 augustus 2015. De komende nacht is het precies negen jaar geleden dat ik van de trap zou vallen en een dwarslaesie oploop. Morgenochtend zou ik dan gevonden en per ambulance vervoerd naar datzelfde Enschedese ziekenhuis. Dezelfde afdeling neurologie en ook nog dezelfde kamer. Alleen staat haar bed op een andere plek want ik had toen een raamplaats. Het weer was negen jaar geleden anders: zonnig en behoorlijk warm. Die dag besprak ik 's middags wat veranderingen met degene die mijn webpagina bijhoudt. Daarna nog een kop koffie bij een kennis die daar dichtbij woont. Niks aan de hand, een gewone dag zoals er zoveel zijn. Nietsvermoedend en opgewekt stapte ik in mijn auto en reed naar huis. Die nacht werd alles in één klap anders. Nu heb ik een leven na de val en een leven voor de val. Dat noem ik mijn vorige leven. Mijn nieuwe leven is nu negen jaar oud en ik moet bekennen dat het went. Ik kan niks met opmerkingen als 'heb je het al geaccepteerd?' of 'heb je het al een plekje gegeven?' Ja hoor. Achter in mijn tuin in een ontzettend diep gat. Wel heb ik er mee leren omgaan. Ik moet wel als ik verder wil. En ik wíl verder. In het begin zei ik al dat ik een handicap heb en dat ik niet mijn handicap ben. Dat ik kijk naar wat ik wel kan en niet naar wat ik niet kan. Daarin zit natuurlijk ook een vorm van acceptatie. Dat scheelt weer in mijn energie. Maar ik kan naast een vorm van acceptatie ook werken aan vooruitgang want het één sluit het andere niet uit. Daar ben ik mee bezig. Niet iedereen begrijpt dat en ook niet iedere therapeut. 'Je moet je niet zo vastbijten', zei eentje die niet kon geloven dat ik naast mijn streven naar verbetering ook nog een privéleven heb en mijn werk. Een Nijmeegse therapeut, die ik zeer hoog acht begrijpt dat. 'Je moet al veel doen om alleen al te behouden wat je hebt.', zei hij. 'Vooruitgaan kost extra energie'. Dat heb ik er dus voor over. Nog steeds.

Betrapt

© Foto Mariëtte de Groot

Column - Ik ben op tijd maar ze zit er al. Een tafeltje onder de bomen, een beetje in de schaduw. Ze is vandaag jarig, een jaar jonger geworden dan ik. Dat duurt maar een maandje en dan ben ik weer twee jaar ouder. Een race die niet te winnen is en die pas stopt op een manier waarvan we hopen dat dit nog lang duurt. Naast haar zit al een vriendin. Het is het mooiste terras van Hengelo. In het parkje tegenover het station. Lekker aan het water van de grote vijver met het geluid van de klaterende fontein op de achtergrond. Af en toe horen we het gerommel van een trein. Verder rust. Alleen het geluid van muziek die de huidige eigenaar van dit etablissement helaas aan de sfeer denkt te moeten toevoegen. De felicitaties. Drie zoenen. Twee op de wangen en de derde op de mond. Het cadeau. Een boek waarvan ik zeer hoop dat het in de smaak valt. Dat doet het. De vriendin lijkt het ook een aardig boek. Dan de twee hortensia's uit eigen voortuin en meegenomen in een plastic zak. Voor op tafel. Er is er één jarig en dat mag gezien worden. Ik wist niet dat er al plastic bloemen op alle tafeltjes stonden. Ik vraag om een klein vaasje met water voor mijn bloemen die niet van plastic zijn. Het wordt gebracht. Nog een vriendin arriveert. Felicitaties, zoenen en cadeautjes. Mijn oog valt op het tafelnummer. Een driehoek van gebogen aluminium met daarop aan beide kanten het nummer. Het getal is ook de datum van de dag van haar verjaardag en van de maand. Die zijn hetzelfde. Ik laat het zien en zij ziet lachend het toeval daarvan. Zou een leuk souvenirtje zijn. Meer bezoek komt. Opnieuw felicitaties en zoenen. Ondertussen probeer ik het tafelnummer ongezien te bemachtigen. Wil ik meenemen als verrassingscadeautje straks. Het meegekomen kleinkind van drie loopt tussen de tafeltjes enthousiast met nummers te husselen. Het door mij te verduisteren nummer zal straks niet opvallen, denk ik met voorbedachten rade. Dan heb ik het te pakken. Niemand merkt het. Maar waar laat ik het? In de plastic zak die ik bij me had voor de bloemen? Zit nu weggefrommeld in haar tas op de grond. Ik pak de zak en frommel het metalen driehoekje er tussen. Ineens staat er een ober de bestelling op te nemen. Iets gezien? Ik geloof het niet en ik stop de plastic zak weer in haar tas. Aan het eind gaan we weg. Zij pakt haar tas en wil de plastic zak gebruiken om de bloemen in te doen. Blikkerig rammelt het genummerde kleinood vrijuit op de planken van het terras. Zij schrikt. Ik voel mij betrapt en meenemen durf ik nu niet meer. Het was zo mooi geweest. Op de beide zijkanten zien we het tafelnummer staan. Samen vormen ze de datum van vandaag. Van haar verjaardag: 8-8.

De inventaris

© Foto Jan Beerling

Column - Ik ga aan een tafeltje zitten in mijn vaste horeca gelegenheid in het centrum. De serveerster brengt al direct een dampende kop thee. Ik moet grinneken. Ik had nog niet besteld namelijk maar dit betekent dat ik er nu echt bij hoor. Bij de vaste klandizie. Inmiddels kom ik hier al weer een jaar of acht. Het begon toen ik net thuis kwam uit de revalitaria. Voor het vervoer was ik afhankelijk van de rolstoeltaxi. Ritten moet je minimaal een uur van te voren boeken en dit is dan een ideale plek om te wachten op de terugrit naar huis. Later kreeg ik een handbike waarmee ik zelfstandig overal naar toe peddel. Maar de plek is gebleven. Vooral als ik alleen ben. Ik kan mijn handbike er makkelijk parkeren in de overdekte gang die de winkels verbindt. Er zijn verschillende winkels waaronder een supermarkt, een drogist en een boekenshop waar ik wel eens een kaartje haal om te versturen. En er is een pinautomaat op rolstoelhoogte. Bij mijn vaste horecatent kan ik in mijn rolstoel zo naar binnen. Erg belangrijk want bij de meeste kroegen in Hengelo is dit niet zo. Verder is de bediening zeker vriendelijk. Maar wat ook belangrijk is als je zomaar even ergens een stukje tijd zit te verdrijven. Er is er veel te zien en ik hou er van om, zeker als ik alleen ben, te genieten van wat er voorbij gaat. Vooral op het terras bij mooi weer. Mooie dames natuurlijk, maar nog veel meer. De dealers van enkele jaren geleden zie ik niet meer. Dat vind ik niet erg. De rondhangende zwervers hebben nu een vaste plek aan de andere kant van het plein. Af en toe steekt er een over om verse blikken bier te halen bij de super. Gebleven is de vaste plek voor de Roma-accordeonist of -blaadjesverkoper van dienst. Een enkele zonderling komt voorbij, winkelend publiek en een paar prachtig uitgedoste gothic jongeren. Soms is het compleet theater. Laatst een man en een vrouw, beiden in een scootmobiel. Ze zien er uit als daklozen uit een grote stad met hun hele hebben en houden in een supermarktkarretje. Dit stel gebruikt de scootmobiel daar voor. Ik wist niet dat je zoveel mee kon nemen op zo'n ding. Waar hoor ik nu bij, vraag ik me wel eens af. Ik kom daar vaak, soms iedere dag even een uurtje. Dan weer een tijdje niet. Er zitten her en der vaste clubjes bezoekers die ik 'inventaris' noem. Wanneer hoor je bij die 'inventaris', denk ik wel eens. Een tijdje geleden ging de 'inventaris' mij groeten en toen wist ik het zeker. Als de 'inventaris' je begint te groeten, dan hoor jij daar ook bij. Ik hoor bij de 'inventaris'.