© Foto Jan Beerling
Column - Vroeger had een hof van een hoog geplaatst persoon een
hofnar. Die kon dingen zeggen of doen die verder niemand zich kon veroorloven.
De hofnar kon zijn vorst op de hak nemen of zijn beleid te kakken zetten, met
een kwinkslag of verpakt in een kritisch liedje. De hofnar had een beschermde
positie waardoor hij zich veel kon veroorloven. Hij zette de wereld soms aardig
op zijn kop en daardoor scheen hij vaak meer te kunnen bereiken dan alle
raadgevers van de koning samen. Vaak werd een hofnar voor dwaas of gek
versleten. Maar ondertussen had hij alles wel goed in de smiezen. Onlangs
hoorde ik de Dalai Lama in een interview met John Cleese zeggen dat boeddhisten
zo vaak lachen en giechelen omdat ze alles als een soort grap zien. 'Als je
lacht ben je niet bang', zei hij. 'Dan ben je ook niet bang om van mening te
veranderen'. Prachtig en die man heeft geen hofnar nodig. Helaas kent de Tweede
Kamer of de regering geen hofnar. Dat blijft allemaal heel serieus. Geen enkele
regering heeft dat, bij mijn weten. Maar gelukkig hebben wij de satirische
bladen. Die laten ons anders naar leiders kijken doordat ze soms vreselijk te
kakken worden gezet. Er wordt hen een spiegel voorgehouden. Dat hoort ook zo
want leiders moeten niet doorslaan in hun leiderschap. Ze moeten zich blijven
afvragen waar ze mee bezig zijn. Daarom moeten dit soort bladen blijven bestaan
en moeten we de mensen die het lef hebben om zo genadeloos te schrijven of te
tekenen, beschermen. Ook al is het soms hard, ze moeten het kunnen blijven doen.
Leiders die hier niet tegen kunnen, zijn bang. Hoe meer totalitair de leider
is, hoe groter de angst voor 'hofnarren'. Ze durven niet van mening te
veranderen, bang hun macht te verliezen. Je suis Charlie als ik tenminste het
lef heb.
