tag:blogger.com,1999:blog-8554551816858781652024-03-19T05:20:42.015+01:00Jan Beerling DwarslogJan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.comBlogger101125tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-50117006536036447782017-10-02T21:17:00.002+02:002017-10-02T21:18:35.680+02:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7urjsYlofKdDzFBW1bKwn7uji9jrVhrivkW_CJsQWuU4sK18zzVI88OQUoil-Py8_mD_NSahuhxOcN3KI7JmA98kNVdeJx1qZjENlPh1F_6G3gCbbpRF7aZIiVw1GrZl966L6GJ04a8C2/s1600/WP_20170823_15_38_44_Pro.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7urjsYlofKdDzFBW1bKwn7uji9jrVhrivkW_CJsQWuU4sK18zzVI88OQUoil-Py8_mD_NSahuhxOcN3KI7JmA98kNVdeJx1qZjENlPh1F_6G3gCbbpRF7aZIiVw1GrZl966L6GJ04a8C2/s400/WP_20170823_15_38_44_Pro.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"> <i>© Foto Jan Beerling - 'De ballen van Bert'</i></span></span></div>
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Zie onderstaand bericht van Marijke Agterbosch. Nieuw tijdschrift KREK van Stadsdichter
Marijke Agterbosch. Met bijdragen van o.a: Jan Beerling, Wynand
Buursink, Hettie Franken, de heer Rubinsuk en Diana de Vries. Vormgeving
Ricardo Liong A Kong.</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"> <b><span style="font-size: large;">Stadsdichter Hengelo brengt tijdschrift uit</span></b>.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">
Marijke Agterbosch, sinds mei 2016 Stadsdichter van Hengelo. geeft in
mei 2018 haar Stadsdichters speld over aan haar opvolger/ster. In de
laatste maanden van haar Stadsdichterschap geeft zij - naast haar optred<span class="text_exposed_show">ens
- viermaal een tijdschrift uit onder de titel KREK. De bijdragen hebben
allemaal betrekking op Hengelo. Volgens onze Stadsdichter is er veel te
ontdekken in Hengelo. Zij wil graag haar energie steken in deze
ontdekkingstocht. Het zal geen sensatie tijdschrift worden. Wel biedt
het de lezer een poëtisch uurtje met wetenswaardigheden over en uit
Hengelo. Natuurlijk zullen een paar Stadsgedichten niet ontbreken. Het
tijdschrift is gratis en zal over diverse plekken in Hengelo worden
verspreid tussen 5 en 14 oktober.</span></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span class="text_exposed_show"> </span></span></span><br />
<div class="text_exposed_show">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">
Het eerste exemplaar wordt overhandigd aan de Nachtburgemeester van
Hengelo, Tijs Jagers. Ook zal Claudio Bruggink - wethouder van o.a.
cultuur - hierbij aanwezig zijn alsmede Gijs Eijsink namens Hengelo
Leest.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"> De presentatie vindt plaats woensdagavond 4 oktober 2017
in het café van Metropool. Inloop vanaf 20.30 uur. Het officiële
gedeelte is van 21.00 tot 21.30 uur. De entree is gratis.</span></span></div>
Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-40526252758641122692017-03-06T10:41:00.000+01:002017-03-06T11:13:42.547+01:00Kookboek<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaCL7lrwlI9WXZFdnHJvS4bGz7f4pVgDr6WeHwDY9PYX9lErcuX092nNvVsPaKh3xLgGKhk0Eub7zRKwSDJ0EOeNhlWFrytz9odwUhjFihrWwbMcr0Ru1HgCjbvaqYhosQH-KDz_gUlOhZ/s1600/UFO.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaCL7lrwlI9WXZFdnHJvS4bGz7f4pVgDr6WeHwDY9PYX9lErcuX092nNvVsPaKh3xLgGKhk0Eub7zRKwSDJ0EOeNhlWFrytz9odwUhjFihrWwbMcr0Ru1HgCjbvaqYhosQH-KDz_gUlOhZ/s320/UFO.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><i><span style="font-size: x-small;">© Foto Jan Beerling </span></i></span></span></div>
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Al
weer <span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">zo'n</span> tien jaar geleden schreef ik onderstaande column. 'Kookboek'
heette die en hij verscheen op 4 augustus 2007 in de wekelijkse columns
van mij in de huis-aan-huisbladen van voorheen<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"> </span>Wegener in Hengelo en Almelo. D<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">eze column <span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">had ik </span>losjes gebaseerd op een </span>erg oude aflevering van de tv-seri<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">e </span>Twilig<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">ht Zo<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">ne. </span></span>Vandaag
kwam ik hem weer tegen bij het struinen tussen oud materiaal. Goh, die
zou nu ook nog kunnen, bedacht ik. Daarna moet ik maar weer eens met
nieuwe columns komen. Binne<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">nkort meer.</span></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="color: blue;"><i><span style="font-size: large;">Column</span></i></span>
- Ik reed met mijn handbike op een donker landweggetje in het
buitengebied. Het enige licht kwam van mijn koplamp. Plotseling een fel
licht
van boven. Een licht gezoem en daar landde een levensechte UFO direct
voor mij.
De inzittenden hadden een groot hoofd, grote ogen en een kleiner lichaam
dan
wij mensen. Gelukkig spraken ze goed Engels net als in de meeste science
fiction films. ‘Take me to your leader’, vroegen ze. Ik dacht direct aan
Willem Alexander en Maxima maar zelf kozen ze na wat onderling gekibbel
voor Vincent Bijlo en
Karin Spaink. <span lang="EN-GB">‘May the force
be with you’, wensten zij mij toe. </span>‘Beam us up Scotty’, hoorde ik ze nog net zeggen voordat ze
verdwenen. Bijlo en Spaink maakten hen bekend met Nederland en de rest van de
wereld. Eindelijk hadden buitenaardsen contact met ons gezocht. Ze zochten Rob
Scholte op, gingen naar Stevie Wonder en maakten kennis met Esther Vergeer. De
buitenaardsen hadden een voorkeur voor mensen met allerlei technische
hulpmiddelen. Dat vonden ze modern en hoogontwikkeld. Zo verbaasden ze zich
over het geploeter met toetsenborden om een computer te bedienen. ‘Wat
primitief’, oordeelden ze. Dan de sprekende computer van onze blinde
cabaretier. Ook liep er niemand meer op hun planeet. De aliëns zweefden naar
hun bestemming. En wie dat astrale niveau nog niet had bereikt deed dat op
zoevende wieltjes. Wetenschapper Stephen Hawking kreeg een digitaal bestand
overhandigd. Hij bezwoer dat hij het voor zijn dood zou ontcijferen. De leden
van de tweede kamer werden uitgenodigd op hun planeet. Leden van gemeenteraden
volgden. Politiek Nederland werd leeg maar ons land merkte er verder weinig
van. Andere landen volgden. Het scheen ze goed te bevallen want er kwam nog
niemand terug. Dan heeft Hawking het bestand ontcijferd. Via een wereldwijde
rechtstreekse uitzending en internet maakt hij het bekend. ‘Ik weet nu wat het
is’, klinkt zijn kunstmatige stem<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">:</span> ‘<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">e</span>en kookboek!’</span></span>
Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-25884794740915039202016-10-31T16:06:00.000+01:002016-10-31T16:11:10.217+01:00Een prettige dag verder<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrcJ12tRBbnxi9reha8p-gdW19ZozH0JPGJHo7LKMXyb_ikSacQskeohiT-b06CGEHJBpwKTGN-ay4Fvwq5Hx5Ucx-yaGvdSBs_WfMv3L1qxx36RA5Y5skEdd4GBoRtbjTmRzYR20lrw3X/s400/WP_20161031_15_38_28_Pro.jpg" width="228" /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: x-small;"><i>© Foto Jan Beerling</i></span><br />
<i><span style="font-family: Arial; font-size: x-small;"><br /></span></i></div>
<span style="color: blue; font-size: large;"><i>Column</i></span> - <span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">'Hé, leuk!', hoor ik hem zeggen en kijk op. Een koerier staat
binnen om een partij dozen af te leveren. Veel dozen. En groot. Ik ga opzij. De
koerier bekijkt een foto aan mijn muur. Ook groot. Door mij gemaakt voor een
kunstproject. Na de expositie was de grootste muur in mijn huiskamer de enige
plek waar ik hem kwijt kon. 'Ik ben beeldend kunstenaar', licht ik toe. 'Dan
kunnen we elkaar de hand geven', is zijn antwoord. Zoef en weg is hij om de
volgende doos te halen. 'Wat maak je dan', wil ik bij de nieuwe doos weten. 'Ik
ben fotograaf', zucht hij tijdens het neerzetten. 'Sint Joost in Breda', zegt
hij over zijn opleiding en haast zich weer naar buiten. 'AKI
in Enschede!', roep ik hem nog na. 'Ah!', reageert hij. Hij is al bij de
buitendeur. De dozen roepen hem. Hij komt weer binnen en we raken aan de praat.
De dozen moeten even wachten. 'Opdrachten gedaan, maar weinig ruimte voor eigen
inbreng', moppert hij. Daarna weg naar weer een doos. 'Dat herken ik', stem ik
met hem in wanneer hij nauwelijks twee tellen later binnenkomt met een nieuwe
grote doos. De laatste. Hij vertelt over vervelende opdrachtgevers die alles
bepalen. Als fotograaf mocht hij alleen op het knopje drukken. 'Maar ik moet
een gezin onderhouden', licht hij toe. 'Er kwam eens een dame voor een
trouwreportage', vertelt hij. 'Met allemaal kleine fotootjes van een andere
fotograaf als voorbeeld. Zo wilde ze het hebben. Dan moet je naar hem toe
gaan', zei ik toen. 'Maar er is een kindje van ons overleden. Daarna geloofde
ik het allemaal wel en heb de camera aan de wilgen gehangen. Nu ben ik
koerier.' Hij maakt aanstalten weg te gaan. Hij is klaar. Ik ben stil. Prevel
iets van '..heftig...'. 'Tot ziens,' roept hij en loopt de gang in. 'Een prettige
dag verder!'.</span>Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-220299856378987322016-05-04T21:46:00.001+02:002016-05-04T21:46:26.702+02:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn9Ak1AQKIihJaURskqkNFqkfybPDpJyvWgCzH-zjz3lDxoIF5QhbQL0Bh1igCVUhv6YDvUZwLeE-l22GMN5x37_optr9mZDUY9mVtxkvvbZ-bB5NdtbBx-tUoM5XZLRcc99NZPexkZVvJ/s1600/WP_20160503_16_33_33_Pro2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn9Ak1AQKIihJaURskqkNFqkfybPDpJyvWgCzH-zjz3lDxoIF5QhbQL0Bh1igCVUhv6YDvUZwLeE-l22GMN5x37_optr9mZDUY9mVtxkvvbZ-bB5NdtbBx-tUoM5XZLRcc99NZPexkZVvJ/s320/WP_20160503_16_33_33_Pro2.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">© Foto Jan Beerling</span></span></i></div>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Mijn 'Wachters' houden nog steeds mooi de wacht op het zijbalkon van het
stadhuis in Hengelo. Daar zijn ze onderdeel van het door Pier van Dijk georganiseerde kunstproject 'Stellingname 2.0'. Hier gezien door het bovenraam van de Thiemsbrug passage</span>.</span><br />
<br />Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-65468370936999558892016-03-24T21:53:00.000+01:002016-04-07T22:15:16.678+02:00Longstockings bij expositie Hengelo ToonT<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIjuvdCYx50Atq3XSxoqPfKRSLKGbkFLPeo9Gfaipd-QwhU87kIAh6wj3UxY-AJ-EQVkta3nlevWxIbMutg_8yKnL2lV00FkE4BARmgmytIoURbkX6RaeaJLrmx6eFerlI1vQQMl3wIbIK/s1600/WP_20160319_15_43_12_Pro.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIjuvdCYx50Atq3XSxoqPfKRSLKGbkFLPeo9Gfaipd-QwhU87kIAh6wj3UxY-AJ-EQVkta3nlevWxIbMutg_8yKnL2lV00FkE4BARmgmytIoURbkX6RaeaJLrmx6eFerlI1vQQMl3wIbIK/s320/WP_20160319_15_43_12_Pro.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
Twee foto's uit de serie 'Longstockings' van Nanon Morsink en mij,
zijn te zien tijdens de expositie Hengelo ToonT in de nieuwe
HeArtGallery aan de Drienerstraat 35 in Hengelo. Er doen 106 professionele beeldend kunstenaars mee.<br />
<br />
'Hengelo Toont' is nog te zien tot en met 10 april.<br />
<br />
Tijdens de tentoonstelling is ook ons fotoboek 'Longstockings' te koop in de winkel van<br />
HeArtGallery.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2gRZb_HgXAMEpSSUCX1aRmm4qjWYa271EbqmIUAil18LG3IQw-EyOOqcIHlbDw-M5vyefxAdgwVuuGFBOFy3hffxWj46iJzchi6nBiz3DfP0VN8HGae5euSR67Kv-HukfYNCa6aCVXgmc/s1600/Cover+enkel+klein.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2gRZb_HgXAMEpSSUCX1aRmm4qjWYa271EbqmIUAil18LG3IQw-EyOOqcIHlbDw-M5vyefxAdgwVuuGFBOFy3hffxWj46iJzchi6nBiz3DfP0VN8HGae5euSR67Kv-HukfYNCa6aCVXgmc/s320/Cover+enkel+klein.jpg" width="312" /></a></div>
<br />Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-89623132745131840892016-03-12T13:27:00.003+01:002016-03-12T13:30:53.028+01:00Onze 'Longstocking' bij HeArtGallery<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhms-OCxEwc-tQG6Ke780KF8dfAptfcx_XdYYhF_WrN5056SKMYgSRZUA3nHhZHeu4uoUDYdRKEgB8oe3pniUiemYnpkcYXUTOvyuE8F4slptFzFN_bi3UbjHcy-gdn50wIeqXDaK8ctL-/s1600/Uitnodiging+tentoonstelling+Hengelo+Toont.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhms-OCxEwc-tQG6Ke780KF8dfAptfcx_XdYYhF_WrN5056SKMYgSRZUA3nHhZHeu4uoUDYdRKEgB8oe3pniUiemYnpkcYXUTOvyuE8F4slptFzFN_bi3UbjHcy-gdn50wIeqXDaK8ctL-/s320/Uitnodiging+tentoonstelling+Hengelo+Toont.jpg" width="225" /></a></div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">'Hengelo ToonT' heet de expositie waar ik samen met Nanon Morsink aan
meedoe in de nieuwe galerie 'HeArtGallery' in Hengelo. Daar zijn beelden
te zien uit het project 'Longstockings' waar Nanon en ik in hebben
samengewerkt.<br /> HeArtGallery is te vinden aan de Drienerstraat 35 in
Hengelo. De opening is op vrijdag 18 maart op 16.00 uur en de expositie duurt t/m 10
april.</span></span>Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-33815574132298668622016-02-17T10:44:00.002+01:002016-02-17T22:02:32.772+01:00YouTubeless<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxjEgURdbttbwlVBG_fA9XXZu1iv_9w060IWNgPr-nElumU9fQ3Gz6cT2llVDeD0UcPFmS2QP5Z7Iim5tvz8QuUZs99SEPYS6F1Ik6C5sZmq8ohjwBzyPf22O32fUMtQhPi74LVJQjKgyw/s1600/WP_20160118_15_26_09_Pro.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxjEgURdbttbwlVBG_fA9XXZu1iv_9w060IWNgPr-nElumU9fQ3Gz6cT2llVDeD0UcPFmS2QP5Z7Iim5tvz8QuUZs99SEPYS6F1Ik6C5sZmq8ohjwBzyPf22O32fUMtQhPi74LVJQjKgyw/s320/WP_20160118_15_26_09_Pro.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">© Foto Jan Beerling</span></span></i></b></div>
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Mijn werk 'YouTubeless' in de zon op het Burg. Janssenplein in Hengelo als onderdeel van het kunstproject 'Stellingname 2.0' dat Pier van Dijk heeft georganiseerd. In totaal doen tien kunstenaars mee met twaalf werken.</span></span>Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-6347530917383641762016-01-15T21:47:00.002+01:002016-02-17T10:46:19.839+01:00Kunstproject 'Stellingname 2.0' compleet<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGtl8iI_wX7eM24RK4YpvT59iG07sXB6uarEgniW9ZhcRtu3GF8m3YSmHCtZkS-BUifBaPIbesiJXO5ph4-n9QClLB4CXh87GZznba_xd3Q4EcIiAqBPJodYiGvhjyZZHUWVRjkdaX_xaF/s1600/WP_20160115_13_05_23_Pro.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGtl8iI_wX7eM24RK4YpvT59iG07sXB6uarEgniW9ZhcRtu3GF8m3YSmHCtZkS-BUifBaPIbesiJXO5ph4-n9QClLB4CXh87GZznba_xd3Q4EcIiAqBPJodYiGvhjyZZHUWVRjkdaX_xaF/s320/WP_20160115_13_05_23_Pro.jpg" width="180" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_5MY6wJ7ophKqDHlrwG1rXJsI0uM37J-dWYGRNFVYglSXh2QVnG18P2zzJhPuUKaP9oJ-C2YShsZWh3IcW-0Fd-lTK9ejE1iTbd1fMXb79FxtDpz1Z0OXhE2TkbDGE9lDVZ-3T9NssKDX/s1600/WP_20151215_14_56_35_B_Pro.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"> <img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_5MY6wJ7ophKqDHlrwG1rXJsI0uM37J-dWYGRNFVYglSXh2QVnG18P2zzJhPuUKaP9oJ-C2YShsZWh3IcW-0Fd-lTK9ejE1iTbd1fMXb79FxtDpz1Z0OXhE2TkbDGE9lDVZ-3T9NssKDX/s320/WP_20151215_14_56_35_B_Pro.jpg" width="197" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<i><span style="font-size: x-small;">© Foto's Jan Beerling</span></i><br />
<br />
</div>
<div style="text-align: left;">
</div>
Vanmiddag is mijn werk 'YouTubeless' geïnstalleerd (foto L) bij het
kunstproject 'Stellingname' dat door Pier van Dijk wordt georganiseerd
op het Burg. Janssenplein in Hengelo. Mijn andere werk 'Wachters' is al
eerder geplaatst op één van de balkons van het Stadhuis. Daaronder (foto
R) zijn de maskers van Guus Schildkamp te zien.Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-51345565716217283442016-01-01T13:17:00.002+01:002016-01-19T20:22:27.578+01:00Gloedvol geluk<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhINKUxkKqp3MXcmhbfFNC9FB9IKIqfwPNzEiCXgXDJnRp1Dz8HRsqIydGPI4vCo5GoOdbjAzm7oAlORaQVibLj6BDBNINNbA_Mt61OmWmj_hSRPgUyKynQs94Tb7fzfK66HWszDIlg0q63/s1600/DSCF5536.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhINKUxkKqp3MXcmhbfFNC9FB9IKIqfwPNzEiCXgXDJnRp1Dz8HRsqIydGPI4vCo5GoOdbjAzm7oAlORaQVibLj6BDBNINNbA_Mt61OmWmj_hSRPgUyKynQs94Tb7fzfK66HWszDIlg0q63/s320/DSCF5536.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">© Foto Jan Beerling</span></span></i><br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Iedereen gloedvol geluk toegewenst in 2016!</span></span></div>
Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-24177265614656849742015-12-28T21:27:00.002+01:002015-12-31T12:34:37.610+01:00Wachten op twaalf uur?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp-atrtvW2bZdNog0hK8Iagu8-3oJjTF-FAtzCTHP3vrQRpAbIfgLf0vgFA-NYhbUBPDMGUJGbnh12XXpDVcaKJOLf_x4ADnX-RrhSZTleuvHjhFctRAiVKPlQEEg4ahUHyibjPGSKsC4g/s1600/Dora+Brandt2.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp-atrtvW2bZdNog0hK8Iagu8-3oJjTF-FAtzCTHP3vrQRpAbIfgLf0vgFA-NYhbUBPDMGUJGbnh12XXpDVcaKJOLf_x4ADnX-RrhSZTleuvHjhFctRAiVKPlQEEg4ahUHyibjPGSKsC4g/s320/Dora+Brandt2.JPG" width="320" /></a> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">© Foto Dora Brandt (2008)</span></span></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Hier mijn drie 'Wachters' in een andere rol. Op een heuvel in het land bij het door Pier van Dijk georganiseerde kunstproject 'Tussen mest en mais' in Lemselo in 2008. Dora Brandt maakte toen deze foto waarop het nu lijkt alsof ze staan te wachten op het nieuwe jaar. Nog een paar uurtjes...</span></span></div>
<br />Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-50574365133494956552015-12-25T16:48:00.002+01:002015-12-25T16:50:40.957+01:00Fijne kerstdagen!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhinDfTdoI5Ax9X82OeJ3_lRZTPMrkAUUd7dM7dNw-ft5q_cjpquWkvdMmMkl6sjxAqSGF1H0bcFq-AMFNRKPiWELMDSdsQeEnL-b2UukDNFx92VaPywYU6zax4wvVo2pdTR7il1BeYCdEp/s1600/Kerstdagen+2015+Sweet+Dreams%252C+White+Christmas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="181" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhinDfTdoI5Ax9X82OeJ3_lRZTPMrkAUUd7dM7dNw-ft5q_cjpquWkvdMmMkl6sjxAqSGF1H0bcFq-AMFNRKPiWELMDSdsQeEnL-b2UukDNFx92VaPywYU6zax4wvVo2pdTR7il1BeYCdEp/s400/Kerstdagen+2015+Sweet+Dreams%252C+White+Christmas.jpg" width="400" /></a></div>
<br />Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-63092645958749564942015-12-10T21:24:00.001+01:002015-12-11T20:32:01.201+01:00Gaat het wel goed?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3grqBkvzkL1WY1VerI7AqXElvxov36DuUswK_ONeiJjvZTjHEGiPCwOG6UtVhdbEb1NKjQzed6HH9PBl1Y41LCXBfP53pKdvpz48AfZd02Uct0SOUM0xovNJZpPJMXHhygO5c-ePgCGzG/s1600/Ironside.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3grqBkvzkL1WY1VerI7AqXElvxov36DuUswK_ONeiJjvZTjHEGiPCwOG6UtVhdbEb1NKjQzed6HH9PBl1Y41LCXBfP53pKdvpz48AfZd02Uct0SOUM0xovNJZpPJMXHhygO5c-ePgCGzG/s320/Ironside.jpg" width="236" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">© Foto, persfoto uit tv-serie Ironside</span></span></i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="color: blue;"><i><span style="font-size: large;">Column</span></i></span> - Kan ik hier iets spannends laten gebeuren, vroeg ik me af
toen ik zo'n vier maanden aan het revalideren was in mijn revalitaria. De dagen
gingen op elkaar lijken. Opstaan, toiletgang, douchen, ontbijten en dan flink
aan de bak. Revalideren, revalideren, revalideren. Soms met <span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">mijn</span> tong op de
schoenen. Maar ik wilde niet anders. Niemand daar wilde iets anders. Ik wilde
zelfs meer. Had daar ook eigen ideeën over. Sommige therapeuten gingen mij niet
ver genoeg namelijk. 's Avonds na het eten bezoek. Een welkome afwisseling.
Inmiddels schreef ik al weer een week of achttien columns voor de Wegener
huis-aan-huis bladen. Gebrek aan onderwerpen had ik zeker niet. Maar 's avonds
later, als het bezoek weer weg was, dwaalde ik soms door de lange, verlaten
gangen van het centrum. Dan ging mijn fantasie aan het werk. Vooral als ik een
avondje buiten het centrum op bezoek was geweest en terugkwam met de
rolstoeltaxi. Ik moest dan door de grote, verlaten eetzaal om bij mijn
afdeling te komen. Uit de luidsprekers aan het plafond klonk altijd gezellige
muziek, wat het extra sinister maakte. Ik moest vaak aan de film 'The Shining' denken met Jack Nicholson, als
langzaam waanzinnig wordende oppasser in een volkomen leeg, afgelegen hotel. Kan
zoiets hier ook? vroeg ik me af. Zit daar een verhaaltje in, een column?
Langzaam kreeg ik het idee van een hard boiled detective. Gewoon laten afspelen in de ruimten die iedereen kent. De
eetzaal, de fysiozaal en natuurlijk komen de verlaten gangen er in voor.
Langzaam ontstond het idee voor 'Toffe Theo'. Ik begon er met veel plezier aan
en leefde me helemaal uit. Op 27 februari 2007 verscheen mijn column. Het
pistool uit de column, de Walter P38 heb ik eens gebruikt in een kunstwerk.
Geen echte uiteraard, maar een replica 'Made in Japan'. De politie vond het
niet goed en nam het in beslag. Het mooiste vond ik nog dat de verpleging even
anders naar mij keek. Pas veel later hoorde ik dat na het verschijnen van
'Toffe Theo' de verpleging zich tijdens het werkoverleg afvroeg: 'Gaat het wel
goed met meneer Beerling?'....</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapelayout v:ext="edit">
<o:idmap v:ext="edit" data="1"/>
</o:shapelayout></xml><![endif]--><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">
</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Toffe Theo</b></span><span style="font-size: x-small;"><i> (eerder gepubliceerd 27-02-2007)</i></span> </span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Naast mij klonk een doffe klap en een diepe grom. Ik keek en
zag schele Henkie met zijn hele tronie onder het bloed. Hij duizelde op zijn
benen en spuugde een losse tand uit. Een van zijn krukken lag op de grond. Lepe
Eddie had hem vol in zijn gezicht geraakt. Eddie wierp mij een dreigende blik
toe en loerde spiedend de fysio oefenzaal rond. Niemand had zijn snelle actie
opgemerkt. ‘Hé peut’, riep hij grijnzend naar een fysiotherapeut, ‘raap Henkie
effe op. Hij sloeg zomaar met zijn smoel tegen de vloer’. Het liep niet lekker
tussen Henkie en Eddie. Henkie had het gewaagd in het eetzaalgebied van
Eddie te gaan zitten. De jongens van
Eddie deden niks onder de ogen van de restaurantmedewerkers. Maar de kiem voor
bendeoorlog was gelegd. Henkie had intussen ook wat knapen om zich heen
verzameld en enkele tafels veroverd. Iedereen voelde de dreiging en bleef uit
de buurt. In het hele centrum was de sfeer veranderd. ’s Avonds kon je maar
beter niet in de lange verlaten gangen komen. Dat was gang-land waar de mannen
van Eddie en Henkie vanuit hun rolstoelen om de heerschappij vochten. De
revalidatieartsen hadden geen idee van wat er zich buiten hun spreekkamers
afspeelde. Ik bleef er buiten. Tot ze toffe Theo vonden. Te laat geremd voor een
blinde muur, zeiden ze, maar iedereen wist beter. Lepe Eddie had hem met zijn
rolstoel geplet in de achterste gang. Die avond haalde ik de Walther P38 uit
mijn nachtkastje. Met het oude vertrouwde wapen diep in mijn rolstoelkussen
weggedrukt dook ik in een donkere hoek van de achterste gang. Toen Eddie
passeerde floot ik. Hij stopte en draaide verbaasd zijn rolstoel om. Ik
richtte, kromde mijn wijsvinger en haalde de aangepaste trekker drie keer over.
Eddies bloed spatte tegen de muur. Hij had toffe Theo met rust moeten laten.</span></span></div>
<br />Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-90212543708004591572015-10-31T21:07:00.001+01:002015-12-11T10:56:32.316+01:00Lekker slaaplopen<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/QkUO3pytiBQ/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/QkUO3pytiBQ?feature=player_embedded" width="320"></iframe><i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"> </span></span></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">© Video: Jan Beerling</span></span></i></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="//img2.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapelayout v:ext="edit">
<o:idmap v:ext="edit" data="1"/>
</o:shapelayout></xml><![endif]--><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="color: blue;"><i><span style="font-size: large;">Column</span></i></span> - </span>Het is mooi weer en ik loop over
straat. Dan wordt ik mij bewust van een man in rolstoel. Vlak achter mij. Hij
gaat gelijk met mij op maar ik ken hem niet. Ik versnel mijn pas. De man in de
rolstoel blijft op dezelfde afstand. Ook als ik ga rennen. Plotseling een grote
schok. Met open ogen lig ik in een ziekenhuisbed. Klaarwakker en ik heb het
gedroomd. De dwarslaesie zit blijkbaar nog niet in mijn onderbewuste'. Dit
schreef ik op 31 oktober 2006
in één van mijn toen wekelijkse columns voor de Wegener
huis-aan-huisbladen. Nu ben ik precies negen jaar verder. Nog steeds loop ik in
mijn dromen. Niet als iets bijzonders. Ik loop zoals ik altijd liep en het valt
me niet op. Ik heb ook andere loopdromen. Dan loop ik maar na een tijdje gaat
het lopen moeilijker. Alsof ik moe word. Ik word mij er plotseling van bewust
dat ik loop. Dat ik wéér loop. Opnieuw! Het moeilijk lopen vind ik dan ineens
niet zo gek. 'Natuurlijk', denk ik in die droom. 'Ik loop nog niet zo lang
weer. Dat moet ik opnieuw opbouwen en dit gaat nog niet eens zo slecht'. Ergens
daar stopt de droom of mijn herinnering eraan. Afgelopen week had ik plotseling
weer zo'n droom. Waarschijnlijk gestimuleerd door vragen van een collega
kunstenares. Nu werd ik door anderen rechtop gezet. Vlak bij een tafel of een
hek. Dat weet ik niet precies meer. Plotseling liepen zij weg en lieten mij zo
staan. Ik schrok. Was bang te vallen en hield me krampachtig vast. Maar ik
bleef staan en voelde het gewicht op mijn benen. Ik stond zelf. Hield me een
beetje vast, maar ik stond. En hoe. Dat voelde goed! En dat gevoel ken ik. Want
ik heb gestaan en ik heb gelopen. Met mijn dwarslaesie! Binnen een half jaar na
mijn ontslag uit de revalitaria zwom ik in een aangepast zwembad. Met hulp deed
ik in het water loopoefeningen. Hield me aan één kant vast aan de zwembadrand.
Aan de andere kant werd ik ondersteund. Ik liep. Kon gecontroleerde stappen
zetten op mijn eigen benen. Geholpen door de opwaartse druk van het water en de
uitstekende begeleiding van de door mij zelf gevonden begeleidster. De
afgelopen jaren heb ik ook vier keer een periode van zes weken looptraining
gevolgd bij een grote revalitaria in Nijmegen. Na een keuring mocht ik komen.
Twee keer per week een half uur in de Lokomat. Ik kreeg meer spierkracht en
meer coördinatie over mijn spieren. Daarna had ik twee moeilijke jaren door persoonlijke
omstandigheden maar nu train ik weer. Nog niet in de Lokomat. Dat komt nog, als
het aan mij ligt. Eerst weer opbouwen en tot die tijd lekker slaaplopen in mijn
dromen.</span></span>
Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-26748185483552620182015-10-22T21:53:00.002+02:002015-10-22T21:53:49.508+02:00Twijfel<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvEqV8Ns3_k_GASKeJ763ty0Xx3ipN9czMuGwDvm3VEJmYOobxCqA8BGM0HdYvExGoFNqd-5oK9Q0eXyWsUQjtY4adnkDj2teCB0KL7W4y13CVGUFugsBSxfTuCW0mpT6h86y8aErJylG2/s1600/25032011165.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvEqV8Ns3_k_GASKeJ763ty0Xx3ipN9czMuGwDvm3VEJmYOobxCqA8BGM0HdYvExGoFNqd-5oK9Q0eXyWsUQjtY4adnkDj2teCB0KL7W4y13CVGUFugsBSxfTuCW0mpT6h86y8aErJylG2/s320/25032011165.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">© Foto Jan Beerling</span></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><i><span style="color: blue;"><span style="font-size: large;">Column</span></span></i> - Ineens ben ik weer daar. Daar, boven aan die trap. Die trap
waar ik af zou vallen. Plotseling is het weer 17 augustus 2006. Midden in de
nacht. Het moet een uurtje of twee zijn en ik moet dringend plassen. Dat moest
ik bijna iedere nacht wel een keer. Mijn lichaam maakt me dan wakker en bijna op
de automatische piloot ga ik mijn bed uit, de trap af naar de wc beneden en dan
weer terug, de trap op en mijn bed weer in. Gewoon lekker verder slapen. Om
niet té wakker te worden doe ik alleen het bedlampje aan. De rest van de
vertrouwde weg vind ik bijna blindelings, geholpen door schemerlicht van het
lampje en het licht van straatlantaarns dat hier en daar naar binnen sijpelt
door spleten in de gesloten luxaflex. Zo ver kom ik die nacht niet. Ik stap boven
aan de trap mis en ik val. De rest is geschiedenis. Maar zeker niet vergeten.
Ik heb een medewerkster op bezoek van de thuiszorgorganisatie waar ik af en toe
mee van doen heb. Er bleek nooit een complete anamnese van mijn situatie te
zijn gemaakt. 'Een dwarslaesie, hoe is die precies ontstaan? Tja, moest ik toch
alles weer even langs laten komen. De trap, de val en het zo'n negen uur lang
klem liggen. Mezelf niet kunnen bevrijden. Ik legde uit hoe ik klem lag.
Opgerold in een hoek daar waar de trap een bocht maakt. Mijn hoofd werd
voorover gedrukt met mijn kin op de borst. Mijn benen ophoog langs de
binnenkant van de trap. En tegen de kruk van de deur naar de kamer. Die was
dicht. Mijn linkerarm lag onder mijn lichaam. die kreeg ik niet vrij. Alleen
met mijn rechterarm kon ik iets. Kon ik bij de deur komen en net bij de kruk. Maar
ik kreeg mijn benen niet opzij zodat ik er goed bij kon. Ik had het complete
verhaal al lang niet meer verteld. En toen, midden in het gesprek, kwam het. De
twijfel sloeg plotseling bij mij toe. Had ik wel genoeg gedaan om mezelf uit
die benarde situatie te bevrijden, zo vroeg ik me af. De thuiszorgmedewerkster hoorde
mijn plotselinge twijfel. 'Zal toch zeker wel', zei ze. 'Zeker',<span> </span>beaamde ik. 'Ik had ook behoorlijke pijn en
je wilt echt wel uit zo'n situatie'.<span> </span>We
rondden ons gesprek af maar de twijfel bleef nog even zitten. Die nacht heb ik er
slecht van geslapen.</span></span></div>
Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-58128846595042127462015-10-17T17:32:00.002+02:002015-10-17T19:57:06.995+02:00'It's life Jim...'<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAtWPFDBY5qybHNx12TfoQjBDatIx3T63fV4Io1FKzs_WG0nHiiI__uZBibqEgYt94yA6VJmILFr5EtJqVCD4GAcTk9L1mRWScg2TYS4Yd77udTRMTmC3JMoAilCwh3vnrC6U28P0Rqel_/s1600/KirkMcCoy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAtWPFDBY5qybHNx12TfoQjBDatIx3T63fV4Io1FKzs_WG0nHiiI__uZBibqEgYt94yA6VJmILFr5EtJqVCD4GAcTk9L1mRWScg2TYS4Yd77udTRMTmC3JMoAilCwh3vnrC6U28P0Rqel_/s320/KirkMcCoy.jpg" width="243" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Foto: persfoto</span></span></i></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapelayout v:ext="edit">
<o:idmap v:ext="edit" data="1"/>
</o:shapelayout></xml><![endif]--><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><i><span style="color: blue;"><span style="font-size: large;">Column</span></span></i> - 'Kun je komen? Het gaat niet goed'. 'Nu?' 'Graag!'
Ik bel met één van mijn PGB zorgverleners want ik heb direct hulp nodig. Val
bijna uit mijn stoel. Hou me nog vast en kan de telefoon pakken. Ik zat net
lekker te eten. Bord op schoot en mijn favoriete programma op tv. Dan voel ik
dat ik langzaam beslopen word. Voel me onrustig en ongedurig. Ik word
wiebelig in mijn wielstoel. Vind plotseling moeilijk mijn evenwicht. Mijn
rugleuning is altijd een ijkpunt. Nu niet. Waar is het?! Waar is mijn evenwicht?
De kamer begint te draaien! 'Rustig, rustig' spreek ik mezelf toe.
'Buikademhaling'. Het lukt. Ik blijf relatief kalm. Haal langzaam adem. Maar het
draaien wordt erger. Ik bel mijn zorgverlener. Zet mijn bord op tafel. Krijg
het gevoel weg te vallen en mijn bewustzijn te verliezen. Uit mijn stoel te
vallen. Vasthouden, blijven zitten, ze komt zo. Na tien minuten komt ze al
binnen. Helpt mij op bed. Ik moet liggen. Dat lukt. Alles draait, nog steeds
gevoel weg te vallen. Toch maar de huisartsenpost gebeld. De dokter komt. Neemt
bloeddruk op, die is hoog. Bloedsuikertest. Die is goed. Gelukkig geen
diabetes. Na verschillende testen vindt ze het vertrouwd en wil weg gaan. 'Niets
ernstig, wel heel vervelend' is haar conclusie. 'Bel als het erger wordt of
koorts optreedt'. 'Kan het van mijn blaasontsteking komen of bijwerking van de
antibiotica?' vraag ik nog. 'Of iets verkeerds gegeten? Door mijn dwarslaesie reageer
ik daar soms heftig op'. Dat weet ze niet. 'Een virus in je hoofd kan ook nog',
zegt ze. Volgende dag bij mijn huisarts is de bloeddruk weer goed. Ook zij weet
het verder niet. Artsen weten het vaak niet met mij. Een lichaam
met dwarslaesie, hoe werkt dat? Daar houdt hun kennis op. Dat moet ik zelf
aangeven. Ik heb een incomplete dwarslaesie, voel best veel maar niet alles en
niet alles goed. Revalidatieartsen weten vaak meer dan specialisten. Iedereen
bekijkt het vanuit zijn eigen bekende universum en trekt van daaruit
conclusies. Artsen blijven ook mensen met hun eigen meningen en beperkingen.
Wanneer ik weer eens voor een periodieke röntgenfoto in het ziekenhuis ben
wordt mij steevast gevraagd: 'kunt u staan?' terwijl ik al aangegeven heb dat
ik dat niet kan. Bij feestjes wacht ik altijd op de vraag: 'heb je nog gevoel in
je benen?' Op een terras vroeg een oudere dame naast mij eens, het was niet
Patricia Paay: 'hoe staat het met de seks?' Mensen in een rolstoel mag je alles
vragen. 'Er is een vacature', zei ik met
een gevatheid die ik helaas niet altijd heb. Ze heeft niets meer gezegd. Soms
voel ik me een beetje een alien. Wel mens, zeker wel. Maar nét iets anders. Denk wel
eens aan de uitspraak van dokter Mc.<span lang="EN-GB">Coy uit StarTrek: 'It's
life Jim, but not as we know it...'</span></span></span>Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-18729305480144947572015-09-25T21:36:00.000+02:002015-10-20T20:22:40.374+02:00Met blote handen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOs0vqfRXbayKQx4K_xra2kYnpxuthpobvMDVAVDsqALkZygVDqdneKZNsO_m-OtgIxoa5SmOmELhSm83jUjVtpaQmxiGAKDmp6oBuN0SBNArx6RtXOQDHjgBJosYwwC0194M2G3Cep18U/s1600/Phoenix1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOs0vqfRXbayKQx4K_xra2kYnpxuthpobvMDVAVDsqALkZygVDqdneKZNsO_m-OtgIxoa5SmOmELhSm83jUjVtpaQmxiGAKDmp6oBuN0SBNArx6RtXOQDHjgBJosYwwC0194M2G3Cep18U/s400/Phoenix1.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Foto: Persfoto</span></span></i></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="//img2.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapelayout v:ext="edit">
<o:idmap v:ext="edit" data="1"/>
</o:shapelayout></xml><![endif]--><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial;"><span style="color: blue;"><i><span style="font-size: large;">Column</span></i></span> - Helemaal droog hield ik het niet want ik merkte dat
mijn ogen wat vochtig waren. De laatste jaren liggen mijn emoties en tranen
dichter onder de oppervlakte. En ik schaam me er niet voor. Vind het eerder
bevrijdend. En niet alleen bij verdriet. Zeker niet. Ook bij positieve dingen
of wanneer iets mij op de één of andere manier raakt. Ik had net de film 'Flight
of the Phoenix' gezien uit 2004.
In het verhaal worden mensen en apparatuur van een
olieplatform met een vliegtuig geëvacueerd uit Mongolië. Tijdens een zandstorm stort
het toestel neer in de gigantische zandbak van de Gobiwoestijn. Al gauw ontstaat
er gehakketak tussen de verschillende karakters. Het kleurrijke gezelschap
bestaat uit één vrouw en verder mannen van het iets ruigere type. Eentje wijkt
af en dat is een wat excentrieker, slim heerschap. Na een tijd afwachten gelooft
het illustere gezelschap er niet meer in door reddingsvliegtuigen ontdekt te
worden. Slimmerik krijgt het idee om met de restanten van het neergestorte
vliegtuig iets te bouwen dat kan vliegen. Als vliegtuigbouwkundige tekent hij een
plan. Toevallig is er lasapparatuur en zo aan boord en al snel werkt iedereen
zich in het zweet. Langzamerhand ontstaat er een soort vliegtuig. Dan
trammelant. Een ruigpoot ontdekt dat slimmerik schaalvliegtuigen ontwerpt en
daar passen geen echte mensen in. Hij voelt zich bedrogen. Maar
schaalvliegtuigen vliegen ook en moeten aan dezelfde aerodynamische wetten
voldoen als hun grote broers. Je bestuurt ze met een zender. Twijfel is gezaaid
en er wordt zelfs geknokt. Maar uiteindelijk raakt de één na de ander toch
overtuigd van de capaciteit van slimmerik en tenslotte bouwen ze eendrachtig
het vliegtuig af. De machine doet het. In de slotscene stijgen ze op en
ontsnappen aan hun dodelijke omgeving. En dat raakt me. Het is natuurlijk een
verhaal in film en vol met clichés. Maar in ieder cliché zit een kern van
waarheid. Gewoon zo'n verhaaltje van iemand die zijn droom volgt en die er tegen
alle verdrukking in ook nog in slaagt anderen voor zijn idee te winnen, dat
vind ik prachtig. Dat raakt me. Herkenning? Misschien, ik weet het niet. Maar ik
weet wel dat het belangrijk is je droom te volgen. Ook al moet je die soms met je blote handen </span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial;">bouwen </span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial;">uit losse wrakstukken.</span></span> <br />
<br />Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-58529641420375422342015-09-17T21:42:00.000+02:002015-09-18T20:19:36.444+02:00'Leuk, zegt ie dan'<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiff-uNA3IQzrkL7SSHl4d72tBUhFevBqquKqLx89etkodydhjcYxi4xpbXq8FfSJkyBs7-EABXUuyWnmOyGdVPQYtHb6UeJIdFKyOfiCy2YqsheC11nkC8No9NN0rywcDiwzKp2T2XTlyx/s1600/Ziekenhuis+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiff-uNA3IQzrkL7SSHl4d72tBUhFevBqquKqLx89etkodydhjcYxi4xpbXq8FfSJkyBs7-EABXUuyWnmOyGdVPQYtHb6UeJIdFKyOfiCy2YqsheC11nkC8No9NN0rywcDiwzKp2T2XTlyx/s320/Ziekenhuis+2.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">© Foto Jan Beerling</span></span></b></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: blue;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><i>Column</i> <span style="color: white;">-</span></span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> Hij wilde zoveel mogelijk menselijk zijn, meneer Data uit de
science fiction serie StarTrek. Data is een androïde. Dat is een door mensen
gebouwde, zoveel mogelijk op een mens lijkende, kunstmatige entiteit. Zo omschrijft
de Wikipedia het. In films bestaan ze al een tijdje. Maar als het aan
fabrikanten ligt en aan bepaalde beleidsmakers en politici, gaan we ze straks
ook tegenkomen in de echte wereld. En dan vooral in de zorg. De zorg wordt
onbetaalbaar, papegaait half Nederland elkaar inmiddels na. Daarom krijgt de
zorg minder geld en worden veel mensen die in de zorg werken, op straat gezet.
Gelukkigen mogen soms terugkomen voor een hongerloontje als zzp-er. Maar de
zorgrobot gaat verlichting brengen, volgens de mensen die denken het te weten.
Minder mensen in de zorg en meer robots. Nu is dat nog een blikken bak met
schroeven en een krakerig luidsprekertje. Maar dat gaat volgens de
wetenschappers steeds beter worden. Zij zeggen dat toekomstige zorgrobots er
steeds menselijker uit gaan zien. En ze gaan zich steeds menselijker gedragen. Wij
moeten hen straks aanspreken met 'mevrouw' of 'meneer'. Knappe koppen denken
menselijkheid te vangen in chips die ze in hun robots stoppen. Grappig dat
meneer Data er ondanks zijn volmaaktheid, in StarTrek steeds naar streeft om
menselijker te worden. Hij laat zelfs een emotiechip inplanten maar ook dat
werkt niet. Data blijft dat stukje onvolmaaktheid en onvoorspelbaarheid missen.
Maar aan robots wordt geld verdiend en daarom zullen ze er komen. Zorg verlenen
is meer dan alleen technisch handelen. Zo lag ik begin dit jaar voor onderzoek
in een ziekenhuis in de regio. Mijn afdeling was besmet met het norovirus. Een
soort buikgriepvirus en besmettelijk als de pest. Ik kwam aan de schijterij
zoals ik nog nooit geweest ben. Mijn darmen liepen helemaal leeg in de meest
stinkende, vloeibare bruine vorm. Het zou drie dagen duren, voorspelden de in
beschermende kledij gehulde verpleegkundigen. Ik heb me nog nooit zo vies en
goor gevoeld als toen. Kon er niks aan doen maar geneerde me. De derde dag van mijn
bruine tsunami had de leukste verpleegster dienst. Ze verschoonde mij. Ik
voelde me beter dan de voorgaande dagen. Wilde mijn baard van drie dagen
afscheren en vroeg haar om mijn scheergerei. 'Ik scheer je wel', zei ze meteen.
'Leuk!', flapte ik er uit. Ze moest lachen. 'Leuk, zegt ie dan', zei ze een beetje plagerig en zeepte mijn
gezicht in. Ik vergat mijn bruine ellende en voelde me goed.</span></span></div>
Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-26538711218395565802015-09-10T21:42:00.001+02:002015-09-11T19:56:47.431+02:00Onbeperkt...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPeTxw099C7kcI42H5v2EANiZgIM2eaNBGVXBECXAQDtGyRp3SnNsjbaX4a68Z54Mv-LP2YNGxCL1ZbxtjZUxUHQGAUj3701_XgFga1ZjHHLU6_OjNdtkXz2hJZn95jknK94CNYtlAVWE2/s1600/28072009356.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPeTxw099C7kcI42H5v2EANiZgIM2eaNBGVXBECXAQDtGyRp3SnNsjbaX4a68Z54Mv-LP2YNGxCL1ZbxtjZUxUHQGAUj3701_XgFga1ZjHHLU6_OjNdtkXz2hJZn95jknK94CNYtlAVWE2/s320/28072009356.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i><b><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: x-small;">© Foto Jan Beerling</span></span></b></i><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><i><span style="color: blue;"><span style="font-size: large;"></span></span></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><i><span style="color: blue;"><span style="font-size: large;">Column</span></span></i> - Vandaag ben ik iemand met een beperking. Ik
heb namelijk een dwarslaesie. Daardoor doet mijn lichaam niet meer alles wat
het eigenlijk zou moeten doen. Ik heb een handicap. Tegenwoordig heet dat: iemand
met een beperking. Handicap is nu een beperking geworden. Nog niet zo lang
geleden heetten 'mensen met een beperking' nog 'mensen met een handicap'. Daarvoor
was dat 'gehandicapten'. Maar het gaat om mensen, dus moest het 'ménsen met een
handicap' worden. Dáárvoor had je de term 'invalide' maar dat kon écht niet
meer. Toch zie je dat nog wel. Zo heb ik een 'invalidenparkeerplaats' voor de
deur en zijn er ook 'invalidentoiletten'. Daar is de gelijkschakeling van
termen blijkbaar niet gelukt. Maar waar mensen met een beperking zijn moeten
ook mensen zónder beperking bestaan, denk ik dan. Zoals Superman. Die is
behoorlijk onbeperkt als die geen kryptoniet tegenkomt. Dat overkwam
Christopher Reeve, de onfortuinlijke acteur van de rol, helaas wel in zijn echte
leven. Door een ongeluk liep hij de hoogste dwarslaesie op die een mens maar
kan krijgen. Maar de term 'onbeperkt' kom ik ook regelmatig tegen. 'Onbeperkt spare-ribs
eten´ zie ik vaak. Goh, ik mag daar dus geen spare-ribs eten, denk ik meteen.
Want ik ben niet onbeperkt. Alleen onbeperkte mensen mogen daar spare-ribs gaan
eten. Beperkten niet. Ligt toch anders. Iedereen mag daar komen eten. Ook
mensen met een beperking. Je moet alleen honger hebben als een walvis want de
uitbater verwacht dat je hem van zijn voorraad spare-ribs afhelpt. Hij
heeft er teveel ingekocht en moet er van af voordat ze bedorven zijn. Hoe doe
ik dat, denkt hij. Hij krijgt een idee en adverteert: 'onbeperkt spare-ribs
eten'. Dat is niet: gezellig uit eten gaan. Dat is wérken. Flink dooreten, want het moet
op. Je vraagt niet: 'is er nog meer?' De waard komt bij je en zegt: 'er ís nog
meer! Dooreten mensen! Het moet op.' Geen plek waar ik met een leuke date heen zou
gaan. Hoewel je natuurlijk wel aan tafel elkaars vette vingers al kunt
aflikken. Advertenties met 'onbeperkt eten' zie ik vaker. Maar altijd weer met
'spare-ribs'. Is daar een overschot aan? Waarom niet met andere producten?
Onbeperkt oliebollen eten of onbeperkt tofu-burgers. Er ligt een markt open.
Bordelen kunnen adverteren met 'onbeperkt ketsen', supermarkten met onbeperkt
boodschappen doen, tankstations met onbeperkt tanken. En banken? Ik denk meteen
aan onbeperkt geld. Dan wist ik het wel. Ben ik eindelijk ook eens onbeperkt.</span></span></div>
Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-14381980282671802112015-08-23T21:51:00.001+02:002015-09-12T13:28:41.737+02:00'Geld maakt niet gelukkig..'<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnaLNDEt82rslMyKMo5dW6Uj_ApaumhZyja3n_hhg7l9IiTb5ZARGecobez5Ac_NkMIJ20tK4npZlpV1RtaQoKZ8XIyoL1y9F4z0edXx_IHCuIM4DOVy9zgsv3Br99752gWFBn4GGCkqb3/s1600/Pourvous.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnaLNDEt82rslMyKMo5dW6Uj_ApaumhZyja3n_hhg7l9IiTb5ZARGecobez5Ac_NkMIJ20tK4npZlpV1RtaQoKZ8XIyoL1y9F4z0edXx_IHCuIM4DOVy9zgsv3Br99752gWFBn4GGCkqb3/s320/Pourvous.JPG" width="213" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><i>© Foto Jan Beerling</i></span></span><br />
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<i><span style="color: blue;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Column</span></span></span></i> - <span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">'Ik zou niet weten wat ik met al dat geld moet doen', zegt
iemand op de verjaardag waar ik ben. 'Op een bepaald moment heb je toch gewoon
alles?', vult een ander aan. Waarna een derde afsluit met de dooddoener aller
tijden: 'ik zou in ieder geval gewoon blijven werken'. Wat saai, denk ik.
Hebben jullie zo weinig fantasie of idealen? Het gaat over de 23
miljoen euro die een loterij deze week als hoofdprijs heeft. Met zo'n bedrag in
je achterzak ligt de wereld aan je voeten en hoef je echt niet op een tientje
meer of minder te kijken. Ik zou het wel weten. Zeker. Niet dat ik direct een
bestemming weet voor het hele bedrag. 23 Miljoen euro is zo enorm veel geld dat
ik me ook maar moeilijk voor kan stellen hoeveel dat nu echt is. Gewisseld in
briefjes van tien zou ik er mijn huis mee kunnen behangen, denk ik. En dan hou
ik vast wel wat over om bij mijn buren ook nog een paar wandjes te doen. Het is
veel. Héél, héél, héél veel. Maar ik weet ook dat ik daar een bestemming voor
vind. Eerst zou ik een nieuw aangepast huis laten bouwen. Eigenlijk niet zo
veel anders dan ik nu heb, maar net iets praktischer en ruimer. Goed geïsoleerd
en energie neutraal. En op een iets leukere plek dan waar ik nu woon. Dan zou
ik financieel gezien mijn zorg en inkomen voor de toekomst veilig stellen. Enkele goede vrienden in mijn directe omgeving die krap zitten, schuif ik ook wat achter de deur. En
als het niet te veel kost zou ik een gerestaureerde Jaguar E-type laten
aanpassen zodat ik daar met mijn dwarslaesie in kan rijden. Gewoon voor de heb.
En stiekem vind ik het wel stoer om ergens met een E-type voor te komen
rijden en er dan in mijn rolstoel uit te komen. Beetje dat 'lekker puh!' gevoel.
Maar dan blijft er nog meer dan genoeg geld over om leuke en interessante dingen
mee te gaan doen. Ik zou een substantieel bedrag bijdragen aan dwarslaesie onderzoek.
Voor de rest zou ik eerst eens goed gaan zitten. Mij omringen met wat gemotiveerde
en deskundige mensen om goede bestemmingen te vinden. Op kunstgebied, milieu, energie,
duurzaamheid of gezondheidszorg met een
menselijke invalshoek. Het is niet het geld dat gelukkig maakt. Géén geld maakt
ook niet gelukkig. Het gaat er om wat je met dat geld doet en daar zou ik mijn
handen vol aan hebben. Ik blijf inderdaad ook werken. Niet bij een werkgever,
maar als zzp-er met mijn eigen bureautje. En dat noem ik dan: ZieZo Poen.</span></span></div>
Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-20610481049938673232015-08-16T21:39:00.005+02:002015-08-16T21:39:50.055+02:00Nog steeds<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDh7mliGGljmYvY8DmMM4SGBZQyjtfN_xW93SxfifH14MqLv2Y46mKK4Efx6bmEU-DojR7SOrn9cJNBzOIE3uBW_Ke7eDCzYPSSOiVb32PxTgS8ZkSlFP0AmJM8hcDPof8F77HVnnUA1DM/s1600/20110929-140823.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDh7mliGGljmYvY8DmMM4SGBZQyjtfN_xW93SxfifH14MqLv2Y46mKK4Efx6bmEU-DojR7SOrn9cJNBzOIE3uBW_Ke7eDCzYPSSOiVb32PxTgS8ZkSlFP0AmJM8hcDPof8F77HVnnUA1DM/s320/20110929-140823.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">© Foto Jan Beerling</span></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<i><span style="color: blue;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Column</span></span></span></i> - <span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">De telefoon gaat. Het zijn vrienden die mij vertellen dat
hun dochter in het ziekenhuis in Enschede ligt. Afdeling D4, neurologie.
Afgelopen vrijdag opgenomen vanwege een lichte hersenvliesontsteking. Vandaag
hoor ik het. Echt zo'n toevalligheid waarbij dingen samen vallen. Want vandaag
is het 16 augustus 2015. De komende nacht is het precies negen jaar geleden dat
ik van de trap zou vallen en een dwarslaesie oploop. Morgenochtend zou ik dan gevonden
en per ambulance vervoerd naar datzelfde Enschedese ziekenhuis. Dezelfde afdeling
neurologie en ook nog dezelfde kamer. Alleen staat haar bed op een andere plek want
ik had toen een raamplaats. Het weer was negen jaar geleden anders: zonnig en
behoorlijk warm. Die dag besprak ik 's middags wat veranderingen met degene die
mijn webpagina bijhoudt. Daarna nog een kop koffie bij een kennis die daar
dichtbij woont. Niks aan de hand, een gewone dag zoals er zoveel zijn.
Nietsvermoedend en opgewekt stapte ik in mijn auto en reed naar huis. Die nacht
werd alles in één klap anders. Nu heb ik een leven na de val en een leven voor
de val. Dat noem ik mijn vorige leven. Mijn nieuwe leven is nu negen jaar oud
en ik moet bekennen dat het went. Ik kan niks met opmerkingen als 'heb je het
al geaccepteerd?' of 'heb je het al een plekje gegeven?' Ja hoor. Achter in
mijn tuin in een ontzettend diep gat. Wel heb ik er mee leren omgaan. Ik moet
wel als ik verder wil. En ik wíl verder. In het begin zei ik al dat ik een
handicap heb en dat ik niet mijn handicap ben. Dat ik kijk naar wat ik wel kan
en niet naar wat ik niet kan. Daarin zit natuurlijk ook een vorm van acceptatie.
Dat scheelt weer in mijn energie. Maar ik kan naast een vorm van acceptatie ook
werken aan vooruitgang want het één sluit het andere niet uit. Daar ben ik mee
bezig. Niet iedereen begrijpt dat en ook niet iedere therapeut. 'Je moet je
niet zo vastbijten', zei eentje die niet kon geloven dat ik naast mijn streven
naar verbetering ook nog een privéleven heb en mijn werk. Een Nijmeegse
therapeut, die ik zeer hoog acht begrijpt dat. 'Je moet al veel doen om alleen
al te behouden wat je hebt.', zei hij. 'Vooruitgaan kost extra energie'. Dat
heb ik er dus voor over. Nog steeds.</span></span></div>
<span style="font-size: small;"> </span><br />
<br />Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-58598355446352890022015-08-08T21:51:00.000+02:002015-08-09T21:24:31.268+02:00Betrapt<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrbaFa4clmWIZ6mzsN85-wy8kvrj1QqdstjNAExNj7qRcaAUm8iSOkAVg9-4XEnePfubt8ryAEJl3moJ0IYIAAB2xocSraTpBEXLTOAs5YZpvBVu-X6MuXSfGTMM4i8ALSPjUGkUsKi3RC/s1600/IMG-20150808-WA0002.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrbaFa4clmWIZ6mzsN85-wy8kvrj1QqdstjNAExNj7qRcaAUm8iSOkAVg9-4XEnePfubt8ryAEJl3moJ0IYIAAB2xocSraTpBEXLTOAs5YZpvBVu-X6MuXSfGTMM4i8ALSPjUGkUsKi3RC/s320/IMG-20150808-WA0002.jpg" width="191" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">© Foto Mariëtte de Groot</span></span></i></div>
<br />
<span style="color: blue;"><i><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Column</span></span></i></span> -<span style="font-size: small;"> <span style="font-family: Arial;">Ik ben op tijd maar ze zit er al. Een tafeltje
onder de bomen, een beetje in de schaduw. Ze is vandaag jarig, een jaar
jonger geworden dan ik. Dat duurt maar een maandje en dan ben ik weer twee jaar
ouder. Een race die niet te winnen is en die pas stopt op een manier waarvan we hopen dat dit nog lang duurt. Naast haar zit al een vriendin. Het is het mooiste terras van Hengelo. In het parkje tegenover het
station. Lekker aan het water van de grote vijver met het geluid van de klaterende
fontein op de achtergrond. Af en toe horen we het gerommel van een trein.
Verder rust. Alleen het geluid van muziek die de huidige eigenaar van dit
etablissement helaas aan de sfeer denkt te moeten toevoegen. De felicitaties. Drie zoenen. Twee op de wangen en de derde op de mond. Het cadeau. Een boek waarvan ik zeer hoop dat het in de smaak valt. Dat doet het. De vriendin lijkt het ook een aardig boek. Dan de twee hortensia's uit eigen voortuin en meegenomen in een plastic zak. Voor op tafel. Er
is er één jarig en dat mag gezien worden. Ik wist niet dat er al plastic
bloemen op alle tafeltjes stonden. Ik vraag om een klein vaasje met water voor
mijn bloemen die niet van plastic zijn. Het wordt gebracht. Nog een vriendin arriveert. Felicitaties, zoenen en cadeautjes. Mijn oog
valt op het tafelnummer. Een driehoek van gebogen aluminium met daarop aan beide
kanten het nummer. Het getal is ook de datum van de dag van haar verjaardag en
van de maand. Die zijn hetzelfde. Ik laat het zien en zij ziet lachend het
toeval daarvan. Zou een leuk souvenirtje zijn. Meer bezoek komt. Opnieuw felicitaties
en zoenen. Ondertussen probeer ik het tafelnummer
ongezien te bemachtigen. Wil ik meenemen als verrassingscadeautje straks. Het meegekomen kleinkind
van drie loopt tussen de tafeltjes enthousiast met nummers te husselen. Het
door mij te verduisteren nummer zal straks niet opvallen, denk ik met voorbedachten rade. Dan
heb ik het te pakken. Niemand merkt het. Maar waar laat ik het? In de plastic zak die ik bij me had voor de
bloemen? Zit nu weggefrommeld in haar tas op de grond. Ik pak de zak en frommel
het metalen driehoekje er tussen. Ineens staat er een ober de bestelling op te
nemen. Iets gezien? Ik geloof het niet en ik stop de plastic zak weer in
haar tas. Aan het eind gaan we weg. Zij pakt haar tas en wil de plastic zak gebruiken om de bloemen in te doen. Blikkerig rammelt het genummerde kleinood vrijuit op de
planken van het terras. Zij schrikt. Ik voel mij betrapt en meenemen durf ik nu niet meer.
Het was zo mooi geweest. Op de beide zijkanten zien we het
tafelnummer staan. Samen vormen ze de datum van vandaag. Van haar verjaardag: 8-8.</span></span>Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-91991335171584767202015-08-02T11:46:00.003+02:002015-08-02T11:49:27.141+02:00De inventaris<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdaqFQ3JyGh1hEVw4L9Eyc3tnpO1CjZVWTBCbhPMYvFdSOT-6Bnk3Pp95m28vzxAXW9RV4OEQzb7m-maeUKD8hiIgkd6qtc-pw6-Jq4GrQU7kAYooEMZkHOXItmdMsONS7q_CLw-yGx0O4/s1600/DSCF8522.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdaqFQ3JyGh1hEVw4L9Eyc3tnpO1CjZVWTBCbhPMYvFdSOT-6Bnk3Pp95m28vzxAXW9RV4OEQzb7m-maeUKD8hiIgkd6qtc-pw6-Jq4GrQU7kAYooEMZkHOXItmdMsONS7q_CLw-yGx0O4/s320/DSCF8522.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">© Foto Jan Beerling</span></span></i><br />
<br />
</div>
<div class="MsoNormal">
<i><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"></span></span></i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-size: large;"><span style="color: blue;">Column</span></span></i> -</span></span></span><span style="font-size: small;"> <span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Ik ga aan een tafeltje zitten in mijn vaste horeca
gelegenheid in het centrum. De serveerster brengt al direct een dampende kop
thee. Ik moet grinneken. Ik had nog niet besteld namelijk maar dit betekent dat
ik er nu echt bij hoor. Bij de vaste klandizie. Inmiddels kom ik hier al weer
een jaar of acht. Het begon toen ik net thuis kwam uit de revalitaria. Voor het
vervoer was ik afhankelijk van de rolstoeltaxi. Ritten moet je minimaal een uur
van te voren boeken en dit is dan een ideale plek om te wachten op de terugrit
naar huis. Later kreeg ik een handbike waarmee ik zelfstandig overal naar toe
peddel. Maar de plek is gebleven. Vooral als ik alleen ben. Ik kan mijn
handbike er makkelijk parkeren in de overdekte gang die de winkels verbindt. Er
zijn verschillende winkels waaronder een supermarkt, een drogist en een
boekenshop waar ik wel eens een kaartje haal om te versturen. En er is een
pinautomaat op rolstoelhoogte. Bij mijn vaste horecatent kan ik in mijn
rolstoel zo naar binnen. Erg belangrijk want bij de meeste kroegen in Hengelo is
dit niet zo. Verder is de bediening zeker vriendelijk. Maar wat ook belangrijk
is als je zomaar even ergens een stukje tijd zit te verdrijven. Er is er veel
te zien en ik hou er van om, zeker als ik alleen ben, te genieten van wat er
voorbij gaat. Vooral op het terras bij mooi weer. Mooie dames natuurlijk, maar nog
veel meer. De dealers van enkele jaren geleden zie ik niet meer. Dat vind ik
niet erg. De rondhangende zwervers hebben nu een vaste plek aan de andere kant
van het plein. Af en toe steekt er een over om verse blikken bier te halen bij
de super. Gebleven is de vaste plek voor de Roma-accordeonist of
-blaadjesverkoper van dienst. Een enkele zonderling komt voorbij, winkelend
publiek en een paar prachtig uitgedoste gothic jongeren. Soms is het compleet
theater. Laatst een man en een vrouw, beiden in een scootmobiel. Ze zien er uit
als daklozen uit een grote stad met hun hele hebben en houden in een
supermarktkarretje. Dit stel gebruikt de scootmobiel daar voor. Ik wist niet dat
je zoveel mee kon nemen op zo'n ding. Waar hoor ik nu bij, vraag ik me wel eens
af. Ik kom daar vaak, soms iedere dag even een uurtje. Dan weer een tijdje
niet. Er zitten her en der vaste clubjes bezoekers die ik 'inventaris' noem.
Wanneer hoor je bij die 'inventaris', denk ik wel eens. Een tijdje geleden ging
de 'inventaris' mij groeten en toen wist ik het zeker. Als de 'inventaris' je
begint te groeten, dan hoor jij daar ook bij. Ik hoor bij de 'inventaris'.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> </span></span></i></div>
Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-64576172656894957972015-07-23T21:56:00.000+02:002015-07-28T20:25:37.481+02:00Oom Tony zwaait<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjb5yzhzdz_Vd5GDx7yuOEyORCp8CdAk6Gfzwra6_UOG95ZbKQVAk6JoFg0o5cYXkXh5QAkkmeWd2jRU4LQEfIR0o28zIHL5bazR6Tpz1sGhAE5qwJcvw4mu3zsaBO0wVyYhnbXDxLwCt5J/s1600/2013-08-27-203.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjb5yzhzdz_Vd5GDx7yuOEyORCp8CdAk6Gfzwra6_UOG95ZbKQVAk6JoFg0o5cYXkXh5QAkkmeWd2jRU4LQEfIR0o28zIHL5bazR6Tpz1sGhAE5qwJcvw4mu3zsaBO0wVyYhnbXDxLwCt5J/s320/2013-08-27-203.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><i><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">© Foto Jan Beerling</span></span></i></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial;"><span style="color: blue;"><i><span style="font-size: large;">Column</span></i></span> - Een jaar of acht of negen moet ik zijn geweest toen
ik bij hem op zijn scooter mee mocht rijden. Goed rechtop staan op de
voetenplank moest ik van hem. Tussen zijn knieën want ik mocht er niet af
vallen en met mijn handen stevig aan het stuur. Met de wind door mijn haren voelde
ik mij een hele piet. Mijn oom Tony was bij ons op bezoek en dan mocht ik meestal
even mee. Het was eind vijftiger jaren en mijn ouders hadden een buurtcafe in
Hengelo. Mijn oom Tony kwam daar regelmatig op bezoek. Als vertegenwoordiger in
stofzuigers ging hij op zijn scooter bij zijn klanten langs. Altijd onderweg.
Mijn vader was zijn oudste broer en daar kwam mijn oom regelmatig aanzetten. Niet
alleen voor de koffie en een familiebezoekje, maar zeker evenveel voor de wc. Met
de hele dag onderweg was de nood soms erg hoog. Vooral de 'grote boodschap´. Dan
stormde de gekwelde vertegenwoordiger meteen met grote passen door naar de wc
waarna we konden meegenieten van zijn opluchting. Nu sta ik bij een open kist
met daarin het lichaam van oom Tony. Een paar dagen daarvoor overleden na een
periode van ziekte. En dat is hem aan te zien. Volgens de familie heeft hij niet veel pijn
gehad en heeft hij tot bijna aan het eind van het buitenleven genoten. Zes jaar
geleden verhuisde ik naar het huis waar ik nu woon. Daar moest veel aan
gebeuren. Aanpassen aan de rolstoel en natuurlijk heel veel schilderwerk. Het
lakwerk wilde mijn oom graag doen. Vond ie leuk. Tante kwam mee en was
voortdurend in de weer met kleinere klusjes en de hulpploegen voorzien van
koffie, allerlei kleinere dingetjes en meer. Nichtlief werd één van de helpers die de muren en plafonds
met roller onder handen namen. Op mijn vraag of ik mijn oom op zijn
tweeëntachtigste wel op een ladder mocht laten klimmen, reageerde hij bijna
beledigd. Nu is hij er niet meer. Maar hij zit vast en zeker aan de grote
familietafel daar boven. En daar is hij echt niet alleen. Mijn ouders zijn er ook en
nog meer familie. 'Pa zwaait' staat er op de kaartjes met een vrolijk zwaaiende
oom Tony op de voorkant, die de familie in de condoleanceruimte heeft verspreid.
Ik kijk even omhoog en zwaai ook maar even. Dag oom Tony. Het is goed zo.</span></span>Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-73073954744740360502015-07-16T21:51:00.000+02:002015-07-29T20:33:24.706+02:00'Ontvoerd' in een V12...<div style="text-align: center;">
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjblnZ6E33czEge9NSyV2hyvP12EkNvtuklBOJoWOEGhjl_-bd-ZsPcxhH0wFNXpcLGlT1iGV0f7YArWAFtlCyofuGeavqge-6DJQXCbkyd6Xy_VJNvQc9QIKehYeFROjXSbkgTaU4mrpG6/s1600/jaguar-e-type-v12-roadster-oldtimer-13868-2989331_dia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjblnZ6E33czEge9NSyV2hyvP12EkNvtuklBOJoWOEGhjl_-bd-ZsPcxhH0wFNXpcLGlT1iGV0f7YArWAFtlCyofuGeavqge-6DJQXCbkyd6Xy_VJNvQc9QIKehYeFROjXSbkgTaU4mrpG6/s400/jaguar-e-type-v12-roadster-oldtimer-13868-2989331_dia.jpg" width="400" /></a><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><i> </i></span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial;"><span style="font-size: x-small;"><i>Jaguar E-type</i></span></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial;"><span style="color: blue;"><i><span style="font-size: large;">Column</span></i></span> - 'Waar wil je heen', vraagt mijn chauffeur. 'Parijs!', dacht ik. 'Richting Deurningen?', zeg
ik aarzelend. Hij start en de machtige V12 motor onder de eindeloos lange
motorkap komt diep grommend tot leven. Heerlijk, wat een geluid. Ik zou er zo
een cd van kopen. Ik zit in een knalrode Jaguar E-type uit 1972. De
E-type is de mooiste auto ooit gebouwd. Dit is de uitvoering met de machtige V12
motor. En dat hoor je. Helaas zit ik niet achter het stuur, maar aan de
passagierskant. Het begon een aantal weken geleden toen ik in Enschede moest
zijn. Ik reed zelf in mijn aangepaste bus en had iemand mee om mij te helpen.
Rijdend over de Deurningerstraat in Enschede zag ik plotseling de rode Jaguar
staan. 'Dat is nu een E-type', zei ik tegen mijn passagiere. 'Daar zou ik graag een keer in mee willen rijden'. Het is een jongensdroom die ik
al lang heb. We stopten en mijn reisgenote stapte uit om her en der aan te
bellen om de eigenaar op te sporen. De tweede poging was raak en ze kreeg van
de verbouwereerde bezitter een email adres waar ik maar een berichtje heen
moest sturen. Dat gedaan en twee mailtjes verder was het rond. Ik mocht mee.
Toch had ik zelf ook een twijfel. Ik wilde niet rondgereden worden als
gehandicapte die een keer in een sportwagen mee mag rijden. Dat gebeurt al één
keer per jaar op Vliegveld Twente. Alle respect daarvoor maar dat is niet aan
mij besteed. Ik wil gewoon mijn droom verwezenlijken. Persoonlijk heb
ik niks met Ferrari of Lamborghini. Maar een ritje in een Jaguar E-type,
daar mag je me voor wakker maken. Daar droomde ik voor mijn handicap ook al
van. Een mooiere auto is er niet. Het zullen de ronde vormen en lijnen
wel zijn, die bijna vrouwelijk aandoen. Ik weet het niet. Maakt mij ook niet
uit. Deze zaterdag gaat het dus gebeuren. 's Ochtends plotseling een
telefoontje: 'kun je vanmiddag? Het wordt mooi weer'. Op de afgesproken tijd
stopt er een rode Jaguar E-type cabrio voor mijn deur. Samen met een goede
vriend hijst de bestuurder mij op de passagiersstoel. Gordels om en daar gaan
we. Richting Deurningen, dan Weerselo, Tubbergen en via Almelo naar Hengelo
terug. Lekker toeren in een aangenaam tempo. In de dorpen draaien hoofden van
vooral mannen, om naar onze zwaar ronkende machine. Ik voel de wind door mijn
haren en in mijn gezicht. En ik geniet. Bij de stoplichten in Hengelo nog een
plotselinge spurt met gas op de plank om twee vrachtwagens te passeren voordat
de weg weer smaller wordt. Een zware brul en ons rode monster sprint vooruit met
zijn enorme kracht. Ik voel me hartstikke jarig. Ik heb mijn jongensdroom
gerealiseerd.</span></span><br />
<span style="font-size: xx-small;"><br /></span>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]-->Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-855455181685878165.post-75964799460987449662015-07-10T11:20:00.001+02:002015-07-10T11:50:07.135+02:00Ontmoeting tussen de oren<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkO9mItoJLR2shawperz9tN4Ml6BDSPUzwiWcHXMHdMCc8naoOPDBM0SkkwbJApzHiEubWGdlDwSnTyhgRECvxhkK7LujrdRi7mqRu8_8wkDucM7iip7n9BVT9yf_YCVbK-DPueggEjB_u/s1600/Ontmoeting+klein.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkO9mItoJLR2shawperz9tN4Ml6BDSPUzwiWcHXMHdMCc8naoOPDBM0SkkwbJApzHiEubWGdlDwSnTyhgRECvxhkK7LujrdRi7mqRu8_8wkDucM7iip7n9BVT9yf_YCVbK-DPueggEjB_u/s400/Ontmoeting+klein.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><i><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">© Foto: Jan Beerling</span></i></span><br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: blue;"><i><span style="font-size: large;">Column -</span></i></span> <span style="font-size: small;">'Durf jij naar binnen?', fluistert ze vlak naast me. Ik
twijfel. Het is september 1980 en ik sta in het halfduister van een soort
circustent op de Oude Markt in Enschede. Ik ben net begonnen aan het eerste
jaar van de Sociale Academie en sta met een groepje klasgenoten aan de ingang
van een grote, schemerige circustent. De tent is onderdeel van een kunstproject
en gaat over de suggestie van je eigen verbeelding en angsten. Bij de ingang is
de sfeer al direct akelig raak. We staan voor een dranghek waar je omheen moet.
Meer mensen druppelen binnen. Onze ogen speuren door het halfduister. Vage schaduwen
en contouren zien we en rook. Iedereen fluistert en blijft staan. 'Wat zien
jullie?', vraagt iemand. 'Ik ga weer naar buiten', zegt een ander. Mijn hart klopt
sneller en ik voel een mengeling van opwindende angst en nieuwsgierigheid.
'Durf jij naar binnen?' fluistert een klasgenote naast mij. Ik haal mijn
schouders op en twijfel. 'Zullen we samen gaan?' vraagt ze. 'Is goed', zeg ik zacht
en ze pakt mijn hand. Samen schuifelen we het hek voorbij, de lugubere tent in.
Voetje voor voetje. Om ons heen kijkend en voortdurend alert. Niet wetend wat
te verwachten. Lampen gaan plotseling aan en weer uit, dreigende silhouetten
verschijnen en verdwijnen. Mijn fantasie werkt goed en de suggesties in de tent
ook. Dan geluiden en meer en suggesties van bloed. Van waden door bloed. Onder
mijn voeten voel ik het nu. We waden écht door bloed! Zo voel ik het onder mijn
schoenen. Ik walg en voel duidelijk haar hand. Stevig in mijn hand. Verder
schuifelen we. Voorzichtig, twijfelend en soms terughoudend. Ineens uit het
niets schiet een groot kadaver voor ons langs. Ik schrik. Zij knijpt in mijn
hand en ik hou ongetwijfeld haar hand ook steviger vast. Haar hand voelt
vertrouwd en ik ga door. Plotseling zijn we aan het einde. Ineens staan we weer
buiten. Opgelucht haal ik adem en kijk naar mijn klasgenote. Ik kijk en het
duurt even voordat ik het besef. De hand van mijn klasgenote voelde vertrouwd
en had mij tijdens de lugubere tocht geholpen verder te gaan. Als ik schrok dan
schrokken we samen en samen schuifelden we verder. Inderdaad, zonder elkaar
echt aan te kijken. We keken voortdurend om ons heen en vooruit. Maar nu staan we weer in
het licht en ik kijk stomverbaasd in het gezicht van een mij volkomen onbekende
vrouw</span>.</span></div>
</div>
Jan Beerlinghttp://www.blogger.com/profile/16365977447384998034noreply@blogger.com2