© Foto, persfoto uit tv-serie Ironside
Column - Kan ik hier iets spannends laten gebeuren, vroeg ik me af
toen ik zo'n vier maanden aan het revalideren was in mijn revalitaria. De dagen
gingen op elkaar lijken. Opstaan, toiletgang, douchen, ontbijten en dan flink
aan de bak. Revalideren, revalideren, revalideren. Soms met mijn tong op de
schoenen. Maar ik wilde niet anders. Niemand daar wilde iets anders. Ik wilde
zelfs meer. Had daar ook eigen ideeën over. Sommige therapeuten gingen mij niet
ver genoeg namelijk. 's Avonds na het eten bezoek. Een welkome afwisseling.
Inmiddels schreef ik al weer een week of achttien columns voor de Wegener
huis-aan-huis bladen. Gebrek aan onderwerpen had ik zeker niet. Maar 's avonds
later, als het bezoek weer weg was, dwaalde ik soms door de lange, verlaten
gangen van het centrum. Dan ging mijn fantasie aan het werk. Vooral als ik een
avondje buiten het centrum op bezoek was geweest en terugkwam met de
rolstoeltaxi. Ik moest dan door de grote, verlaten eetzaal om bij mijn
afdeling te komen. Uit de luidsprekers aan het plafond klonk altijd gezellige
muziek, wat het extra sinister maakte. Ik moest vaak aan de film 'The Shining' denken met Jack Nicholson, als
langzaam waanzinnig wordende oppasser in een volkomen leeg, afgelegen hotel. Kan
zoiets hier ook? vroeg ik me af. Zit daar een verhaaltje in, een column?
Langzaam kreeg ik het idee van een hard boiled detective. Gewoon laten afspelen in de ruimten die iedereen kent. De
eetzaal, de fysiozaal en natuurlijk komen de verlaten gangen er in voor.
Langzaam ontstond het idee voor 'Toffe Theo'. Ik begon er met veel plezier aan
en leefde me helemaal uit. Op 27 februari 2007 verscheen mijn column. Het
pistool uit de column, de Walter P38 heb ik eens gebruikt in een kunstwerk.
Geen echte uiteraard, maar een replica 'Made in Japan'. De politie vond het
niet goed en nam het in beslag. Het mooiste vond ik nog dat de verpleging even
anders naar mij keek. Pas veel later hoorde ik dat na het verschijnen van
'Toffe Theo' de verpleging zich tijdens het werkoverleg afvroeg: 'Gaat het wel
goed met meneer Beerling?'....
Toffe Theo (eerder gepubliceerd 27-02-2007)
Naast mij klonk een doffe klap en een diepe grom. Ik keek en
zag schele Henkie met zijn hele tronie onder het bloed. Hij duizelde op zijn
benen en spuugde een losse tand uit. Een van zijn krukken lag op de grond. Lepe
Eddie had hem vol in zijn gezicht geraakt. Eddie wierp mij een dreigende blik
toe en loerde spiedend de fysio oefenzaal rond. Niemand had zijn snelle actie
opgemerkt. ‘Hé peut’, riep hij grijnzend naar een fysiotherapeut, ‘raap Henkie
effe op. Hij sloeg zomaar met zijn smoel tegen de vloer’. Het liep niet lekker
tussen Henkie en Eddie. Henkie had het gewaagd in het eetzaalgebied van
Eddie te gaan zitten. De jongens van
Eddie deden niks onder de ogen van de restaurantmedewerkers. Maar de kiem voor
bendeoorlog was gelegd. Henkie had intussen ook wat knapen om zich heen
verzameld en enkele tafels veroverd. Iedereen voelde de dreiging en bleef uit
de buurt. In het hele centrum was de sfeer veranderd. ’s Avonds kon je maar
beter niet in de lange verlaten gangen komen. Dat was gang-land waar de mannen
van Eddie en Henkie vanuit hun rolstoelen om de heerschappij vochten. De
revalidatieartsen hadden geen idee van wat er zich buiten hun spreekkamers
afspeelde. Ik bleef er buiten. Tot ze toffe Theo vonden. Te laat geremd voor een
blinde muur, zeiden ze, maar iedereen wist beter. Lepe Eddie had hem met zijn
rolstoel geplet in de achterste gang. Die avond haalde ik de Walther P38 uit
mijn nachtkastje. Met het oude vertrouwde wapen diep in mijn rolstoelkussen
weggedrukt dook ik in een donkere hoek van de achterste gang. Toen Eddie
passeerde floot ik. Hij stopte en draaide verbaasd zijn rolstoel om. Ik
richtte, kromde mijn wijsvinger en haalde de aangepaste trekker drie keer over.
Eddies bloed spatte tegen de muur. Hij had toffe Theo met rust moeten laten.
