31 oktober 2016

Een prettige dag verder

© Foto Jan Beerling

Column - 'Hé, leuk!', hoor ik hem zeggen en kijk op. Een koerier staat binnen om een partij dozen af te leveren. Veel dozen. En groot. Ik ga opzij. De koerier bekijkt een foto aan mijn muur. Ook groot. Door mij gemaakt voor een kunstproject. Na de expositie was de grootste muur in mijn huiskamer de enige plek waar ik hem kwijt kon. 'Ik ben beeldend kunstenaar', licht ik toe. 'Dan kunnen we elkaar de hand geven', is zijn antwoord. Zoef en weg is hij om de volgende doos te halen. 'Wat maak je dan', wil ik bij de nieuwe doos weten. 'Ik ben fotograaf', zucht hij tijdens het neerzetten. 'Sint Joost in Breda', zegt hij over zijn opleiding en haast zich weer naar buiten. 'AKI in Enschede!', roep ik hem nog na. 'Ah!', reageert hij. Hij is al bij de buitendeur. De dozen roepen hem. Hij komt weer binnen en we raken aan de praat. De dozen moeten even wachten. 'Opdrachten gedaan, maar weinig ruimte voor eigen inbreng', moppert hij. Daarna weg naar weer een doos. 'Dat herken ik', stem ik met hem in wanneer hij nauwelijks twee tellen later binnenkomt met een nieuwe grote doos. De laatste. Hij vertelt over vervelende opdrachtgevers die alles bepalen. Als fotograaf mocht hij alleen op het knopje drukken. 'Maar ik moet een gezin onderhouden', licht hij toe. 'Er kwam eens een dame voor een trouwreportage', vertelt hij. 'Met allemaal kleine fotootjes van een andere fotograaf als voorbeeld. Zo wilde ze het hebben. Dan moet je naar hem toe gaan', zei ik toen. 'Maar er is een kindje van ons overleden. Daarna geloofde ik het allemaal wel en heb de camera aan de wilgen gehangen. Nu ben ik koerier.' Hij maakt aanstalten weg te gaan. Hij is klaar. Ik ben stil. Prevel iets van '..heftig...'.  'Tot ziens,' roept hij en loopt de gang in. 'Een prettige dag verder!'.