Liberté, egalité, revalidité!

Column - Vroeger was het simpel. Als je het ergens niet mee eens was dan ging de beuk er in. Protestmarsen, bezettingen en nog veel vroeger zelfs complete revoluties. Wat dat betreft zou er in revalidatieland ook wel eens een revolutie mogen uitbreken. Dat lijkt namelijk aardig vast te zitten. De scepter wordt er gezwaaid door revalidatie artsen en fysiotherapeuten. Zij bepalen wie er mag revalideren, hoe je mag revalideren en vooral: hoe lang je mag revalideren. Als zij zeggen dat je weer weg moet dan moet je weg. En weg is pech. Ook al wil je zelf langer. Soms speelt er een wachtlist mee. Zoals bij mijn training op de Lokomat. Ik mag maar twaalf keer, boek vooruitgang, maar moet na twaalf keer toch stoppen want er willen nog veel meer revalidanten op dit prachtige apparaat. Als we nu eens anders met al die mooie apparaten omgaan kunnen er meer mensen trainen. Want ’s avonds en in het weekend staan die dure dingen er vooral stof te verzamelen. Waarom niet de revalitaria’s in het weekend en ’s avonds open stellen voor gemotiveerde revalidanten van buiten de centra. Meer mensen kunnen op die manier geholpen worden en de apparaten worden beter gebruikt. Misschien moeten we om dat te bereiken als revalidanten zelf de handen ineenslaan. De productiemiddelen moesten volgens Karl Marx in handen komen van de arbeiders. Misschien moeten de revalidatiemiddelen in handen komen van de revalidanten. Wij zouden de verdeling nog niet zo gek doen, denk ik. Gewoon een revolutionaire revalidanten raad oprichten die dat uitvoert. Natuurlijk moeten we een strijdbare leider hebben. Misschien wil Tanja Nijmeijer er wel voor uit de Colombiaanse jungle komen. Dat schijnt een vechtjas te zijn. Toch heb ik liever Ilse de Lange. Díe is leuk en zingt mooier. Maar een slogan heb ik al. Geïnspireerd door het motto van de Franse revolutie: liberté, egalité, revalidité!