Lekker doorlopen

Column - Zeven keer heb ik nu getraind in de Lokomat. Dat betekent dat ik nog vijf keer mag. Dan is het subiet afgelopen. Mag ik niet meer. Althans voorlopig. Na afloop van de trainingsperiode, die voor iedereen overigens maximaal twaalf keer is, gaan we evalueren, spierkracht meten en dergelijk en bekijken welke vervolgtherapie voor mij eventueel het meest geschikt zou zijn. En na een tijdje zou dat zeker nog een keer een ‘opfristraining’ in de Lokomat kunnen zijn. Het voelt ontzettend goed om te Lokomatten. Rechtop staan en ook nog lopen. Dat willen we toch allemaal. Dus alleen mentaal krijg je daar al een enorme opkikker van. Het apparaat zorgt er voor dat ik kan lopen. Dat gaat als volgt. In mijn rolstoel krijg ik een soort parachutistengordel om. Daarmee wordt ik in het apparaat getild. Dan krijg ik allerlei mechanieken om mijn boven- en onderbenen en speciale dingen om mijn voeten. De mechanieken staan ook bol van de sensoren die meten wat ik zelf doe. Tenslotte een band om mijn middel. Ik wordt vastgepakt door een reus, zo lijkt het wel. King Kong heeft mij vast in zijn grote knuist en zet mij heel voorzichtig op mijn voeten. Dan laat King Kong mij lopen en ook als ik niks doe, maak ik loopbewegingen. Maar dat is niet de bedoeling. Ik moet het zelf doen en dat steeds meer. De begeleidende fysiotherapeut geeft de Lokomat opdracht hoeveel hij mij op moet tillen en hoeveel deze King Kong mij bij het lopen moet ondersteunen. En die ondersteuning wordt steeds minder. Tijdens het lopen geven grafieken op de beeldschermen aan hoe mijn eigen inspanningen er uit zien. Doe ik het goed, dan gaan de pijltjes omhoog. Doe ik het verkeerd, dan omlaag. Beweging van mijn heup, bovenbeen, onderbeen en voet, het wordt allemaal afzonderlijk gemeten en weergegeven. En dan is lopen eerst moeilijk. Hoe meer ik mijn best doe en hoe meer ik er over nadenk, hoe meer de pijltjes omlaag gaan. Balen! ‘Dat kan niet,’ denk ik. Dan gaan de pijltjes ineens omhoog. ‘Die ging goed, wat deed je?’ vraagt de fysio meteen. Ik weet het niet precies. Ging bijna automatisch. Dat moet ik weer opzoeken. Dus, lopen, voelen, corrigeren, voelen en vooral: blijven lopen. Even niet naar de schermen kijken en niet naar de spiegel. Gewoon lopen en voelen, zelfs de ogen even dicht. En dan gaat het iedere keer beter. Ik kom in mijn ritme. De ondersteuning van King Kong is al een stuk minder dan de eerste keren. Ook weeg ik al veel meer dan een aantal keren terug. Ik kan dus meer dragen. Vooral met rechts. Nu kan ik al veertig kilo wegen. Dat was eerst een heel stuk minder. De fysio laat me even voelen hoe King Kong in het begin stond afgesteld. Ik wordt duidelijk veel meer opgetild en voel me haast zweven. ‘Walking om the moon,’ lijkt het wel. ‘Eitje, doe maar weer naar veertig kilo,’ roep ik enthousiast. Veel te snel zijn de ruim dertig minuten om. Ik mocht eigenlijk maar vijfentwintig. King Kong stopt en dan merk ik dat ik best moe ben. Even naar de koffie en dan terug naar Hengelo. Een paar dagen en dan mag ik weer. Dan kan ik lekker doorlopen.