16 augustus 2015

Nog steeds

© Foto Jan Beerling

Column - De telefoon gaat. Het zijn vrienden die mij vertellen dat hun dochter in het ziekenhuis in Enschede ligt. Afdeling D4, neurologie. Afgelopen vrijdag opgenomen vanwege een lichte hersenvliesontsteking. Vandaag hoor ik het. Echt zo'n toevalligheid waarbij dingen samen vallen. Want vandaag is het 16 augustus 2015. De komende nacht is het precies negen jaar geleden dat ik van de trap zou vallen en een dwarslaesie oploop. Morgenochtend zou ik dan gevonden en per ambulance vervoerd naar datzelfde Enschedese ziekenhuis. Dezelfde afdeling neurologie en ook nog dezelfde kamer. Alleen staat haar bed op een andere plek want ik had toen een raamplaats. Het weer was negen jaar geleden anders: zonnig en behoorlijk warm. Die dag besprak ik 's middags wat veranderingen met degene die mijn webpagina bijhoudt. Daarna nog een kop koffie bij een kennis die daar dichtbij woont. Niks aan de hand, een gewone dag zoals er zoveel zijn. Nietsvermoedend en opgewekt stapte ik in mijn auto en reed naar huis. Die nacht werd alles in één klap anders. Nu heb ik een leven na de val en een leven voor de val. Dat noem ik mijn vorige leven. Mijn nieuwe leven is nu negen jaar oud en ik moet bekennen dat het went. Ik kan niks met opmerkingen als 'heb je het al geaccepteerd?' of 'heb je het al een plekje gegeven?' Ja hoor. Achter in mijn tuin in een ontzettend diep gat. Wel heb ik er mee leren omgaan. Ik moet wel als ik verder wil. En ik wíl verder. In het begin zei ik al dat ik een handicap heb en dat ik niet mijn handicap ben. Dat ik kijk naar wat ik wel kan en niet naar wat ik niet kan. Daarin zit natuurlijk ook een vorm van acceptatie. Dat scheelt weer in mijn energie. Maar ik kan naast een vorm van acceptatie ook werken aan vooruitgang want het één sluit het andere niet uit. Daar ben ik mee bezig. Niet iedereen begrijpt dat en ook niet iedere therapeut. 'Je moet je niet zo vastbijten', zei eentje die niet kon geloven dat ik naast mijn streven naar verbetering ook nog een privéleven heb en mijn werk. Een Nijmeegse therapeut, die ik zeer hoog acht begrijpt dat. 'Je moet al veel doen om alleen al te behouden wat je hebt.', zei hij. 'Vooruitgaan kost extra energie'. Dat heb ik er dus voor over. Nog steeds.


2 opmerkingen:

Anoniem zei

We gaan verder, steeds weer verder:-)
En we helpen elkaar hiermee, liefs Mariette

Anoniem zei

ik vind juist achteruitrijden heel moeilijk en stilstaan vervelend; bij gebrek aan talent ga ik dus ook altijd mar vooruit. GroeTon.