Betrapt

© Foto Mariëtte de Groot

Column - Ik ben op tijd maar ze zit er al. Een tafeltje onder de bomen, een beetje in de schaduw. Ze is vandaag jarig, een jaar jonger geworden dan ik. Dat duurt maar een maandje en dan ben ik weer twee jaar ouder. Een race die niet te winnen is en die pas stopt op een manier waarvan we hopen dat dit nog lang duurt. Naast haar zit al een vriendin. Het is het mooiste terras van Hengelo. In het parkje tegenover het station. Lekker aan het water van de grote vijver met het geluid van de klaterende fontein op de achtergrond. Af en toe horen we het gerommel van een trein. Verder rust. Alleen het geluid van muziek die de huidige eigenaar van dit etablissement helaas aan de sfeer denkt te moeten toevoegen. De felicitaties. Drie zoenen. Twee op de wangen en de derde op de mond. Het cadeau. Een boek waarvan ik zeer hoop dat het in de smaak valt. Dat doet het. De vriendin lijkt het ook een aardig boek. Dan de twee hortensia's uit eigen voortuin en meegenomen in een plastic zak. Voor op tafel. Er is er één jarig en dat mag gezien worden. Ik wist niet dat er al plastic bloemen op alle tafeltjes stonden. Ik vraag om een klein vaasje met water voor mijn bloemen die niet van plastic zijn. Het wordt gebracht. Nog een vriendin arriveert. Felicitaties, zoenen en cadeautjes. Mijn oog valt op het tafelnummer. Een driehoek van gebogen aluminium met daarop aan beide kanten het nummer. Het getal is ook de datum van de dag van haar verjaardag en van de maand. Die zijn hetzelfde. Ik laat het zien en zij ziet lachend het toeval daarvan. Zou een leuk souvenirtje zijn. Meer bezoek komt. Opnieuw felicitaties en zoenen. Ondertussen probeer ik het tafelnummer ongezien te bemachtigen. Wil ik meenemen als verrassingscadeautje straks. Het meegekomen kleinkind van drie loopt tussen de tafeltjes enthousiast met nummers te husselen. Het door mij te verduisteren nummer zal straks niet opvallen, denk ik met voorbedachten rade. Dan heb ik het te pakken. Niemand merkt het. Maar waar laat ik het? In de plastic zak die ik bij me had voor de bloemen? Zit nu weggefrommeld in haar tas op de grond. Ik pak de zak en frommel het metalen driehoekje er tussen. Ineens staat er een ober de bestelling op te nemen. Iets gezien? Ik geloof het niet en ik stop de plastic zak weer in haar tas. Aan het eind gaan we weg. Zij pakt haar tas en wil de plastic zak gebruiken om de bloemen in te doen. Blikkerig rammelt het genummerde kleinood vrijuit op de planken van het terras. Zij schrikt. Ik voel mij betrapt en meenemen durf ik nu niet meer. Het was zo mooi geweest. Op de beide zijkanten zien we het tafelnummer staan. Samen vormen ze de datum van vandaag. Van haar verjaardag: 8-8.