Foto: Jan Dijkema uit mijn serie 'Starring U!' © Jan Beerling
Handbewogen wielstoelen zijn krengen en eigenlijk niet meer van deze tijd. Ik beweeg graag want dat geeft een fijn gevoel en is nog gezond ook. Op materiaalgebied is er wel veel veranderd bij wielstoelen. Hout en rotan zijn vervangen door staal, aluminium en zelfs carbon. Daar is dan meteen de vooruitgang blijven steken. De manier waarop je jezelf in zo’n zeepkist moet voortduwen is nog exact dezelfde als de holenmens deed kort nadat ie het wiel had uitgevonden. Die ging vooruit door gewoon met zijn handen aan datzelfde wiel te draaien waarop hij reed. Als de primitieveling geluk had kon hij zich met boomstamkar en al, van een duin storten. De diepte tegemoet, geholpen door de zwaartekracht. Hij kon alleen maar afremmen door met zijn handen die draaiende wielen proberen tegen te houden. Maar mensen zijn vernuftig. We vonden remmen uit, pedalen, tandwielen, kettingen, versnellingen en ga zo maar door. De fiets is het beste voorbeeld van hoe we met slimme en lichte techniek een snel en wendbaar voertuig hebben gemaakt. Wielstoelen moeten het nog steeds zonder die techniek doen. Wel kan ik een handbike aan mijn stoel koppelen waarmee ik met armkracht zo snel als een fiets kan. Maar als ik met mijn wielstoel zelf tegen een helling op moet heb ik niks aan boord om mij te helpen. Geen andere overbrenging dan met mijn handen aan die wielen sjorren. Ook het remmen gaat nog net zo als die holenmens deed. De wielen vastpakken en afremmen. Wielstoelrijden lijkt ook een beetje op zeilen. Bij een helling flink laveren om omhoog te komen of om niet naar beneden te gieren en een doodssmak te maken. Als je even stilstaat, altijd één hand aan het wiel want anders beweeg je. Zeilers leren dat al tijdens hun eerste les. Altijd één hand voor jezelf en één hand voor het schip.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten