16 juli 2015

'Ontvoerd' in een V12...



 
Jaguar E-type

Column - 'Waar wil je heen', vraagt mijn chauffeur. 'Parijs!', dacht ik. 'Richting Deurningen?', zeg ik aarzelend. Hij start en de machtige V12 motor onder de eindeloos lange motorkap komt diep grommend tot leven. Heerlijk, wat een geluid. Ik zou er zo een cd van kopen. Ik zit in een knalrode Jaguar E-type uit 1972. De E-type is de mooiste auto ooit gebouwd. Dit is de uitvoering met de machtige V12 motor. En dat hoor je. Helaas zit ik niet achter het stuur, maar aan de passagierskant. Het begon een aantal weken geleden toen ik in Enschede moest zijn. Ik reed zelf in mijn aangepaste bus en had iemand mee om mij te helpen. Rijdend over de Deurningerstraat in Enschede zag ik plotseling de rode Jaguar staan. 'Dat is nu een E-type', zei ik tegen mijn passagiere. 'Daar zou ik graag een keer in mee willen rijden'. Het is een jongensdroom die ik al lang heb. We stopten en mijn reisgenote stapte uit om her en der aan te bellen om de eigenaar op te sporen. De tweede poging was raak en ze kreeg van de verbouwereerde bezitter een email adres waar ik maar een berichtje heen moest sturen. Dat gedaan en twee mailtjes verder was het rond. Ik mocht mee. Toch had ik zelf ook een twijfel. Ik wilde niet rondgereden worden als gehandicapte die een keer in een sportwagen mee mag rijden. Dat gebeurt al één keer per jaar op Vliegveld Twente. Alle respect daarvoor maar dat is niet aan mij besteed. Ik wil gewoon mijn droom verwezenlijken. Persoonlijk heb ik niks met Ferrari of Lamborghini. Maar een ritje in een Jaguar E-type, daar mag je me voor wakker maken. Daar droomde ik voor mijn handicap ook al van. Een mooiere auto is er niet. Het zullen de ronde vormen en lijnen wel zijn, die bijna vrouwelijk aandoen. Ik weet het niet. Maakt mij ook niet uit. Deze zaterdag gaat het dus gebeuren. 's Ochtends plotseling een telefoontje: 'kun je vanmiddag? Het wordt mooi weer'. Op de afgesproken tijd stopt er een rode Jaguar E-type cabrio voor mijn deur. Samen met een goede vriend hijst de bestuurder mij op de passagiersstoel. Gordels om en daar gaan we. Richting Deurningen, dan Weerselo, Tubbergen en via Almelo naar Hengelo terug. Lekker toeren in een aangenaam tempo. In de dorpen draaien hoofden van vooral mannen, om naar onze zwaar ronkende machine. Ik voel de wind door mijn haren en in mijn gezicht. En ik geniet. Bij de stoplichten in Hengelo nog een plotselinge spurt met gas op de plank om twee vrachtwagens te passeren voordat de weg weer smaller wordt. Een zware brul en ons rode monster sprint vooruit met zijn enorme kracht. Ik voel me hartstikke jarig. Ik heb mijn jongensdroom gerealiseerd.

Geen opmerkingen: