Make my day

© Foto Jan Beerling

Column - Ik rij met mijn handbike naar het gemeentelijke zorgloket. Het is een mooie dag. De zon schijnt. ‘Eerst mijn voorziening ophalen’, dacht ik. Een nieuwe wet gaat de zelfstandigheid van gehandicapten vergroten. Conflictsituaties moet je nu zelf oplossen. Iedere gehandicapte krijgt in het kader van de Wet op Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) een bijpassende voorziening. Gehandicapten mogen nu een vuurwapen dragen om voor hun recht op te komen. Ik kon kiezen uit “Zorg in Natura”. Dan krijg ik een wapen uit de gemeentelijke collectie. Of voor “Persoons Gebonden Schiet Budget”. (PGSB). Dan krijg ik geld om daarmee zelf iets aan te schaffen. Ik kies voor de fraaie Heckler & Koch MP7A1 uit de gemeentelijke collectie. Een klein machinepistool, past in de rolstoel en een vuursnelheid van 950 kogels per minuut. Leek me afdoende. Het was druk bij het Zorgloket. P. rijdt net weg met haar scootmobiel. Ze zwaait met haar nieuwe galante Beretta Compact met parelmoer ingelegde kolf. Staat haar goed. F. heeft een Beretta Super Compact gekozen. ‘Spierziekte’, verklaart hij. ‘Deze kan ik tenminste hanteren’. Ik krijg mijn voorziening en teken de bruikleenovereenkomst. ‘Welk conflict eerst’,  vroeg ik me af. Mijn ziektekostenverzekeraar die mijn fysiotherapeut voor de tweede keer niet betaalde omdat dit alleen voor chronische zaken zou zijn. ‘Wat dacht u van een dwarslaesie?’ vroeg ik daarop. Ook dacht ik aan de hufter die mij in mijn handbike bijna platreed bij een wegversmalling waar ik voorrang had. Of de ondoordringbare callcentra van de hulpmiddelenmaffia van een tijdje geleden. Dat schijnt nu veranderd te zijn. Toch maar beginnen bij de urgentiecommissie voor de verdeling van aangepaste woningen? Vorig jaar hadden ze mijn lopende inschrijving zoekgemaakt. Daarna opnieuw via internet ingeschreven. ‘Niet bekend’,  hoorde ik afgelopen week telefonisch. Gesterkt door mijn nieuwe voorziening en nu met een papieren inschrijfformulier, ga ik op bezoek. Jongens ‘make my day!’