Leven in een slip

Column - ‘Kijk in de richting waar je naar toe wílt,’ ik hoor het letterlijk de instructeur roepen. In mijn aangepaste bus gier ik bijna zijwaarts door een bocht van het circuit waar ik mijn anti-slip cursus doe. De instructeur kijkt en kan nog net op zijn ogen wijzen en in de rijrichting. De bocht in volle vaart door driftend snap ik precies wat hij bedoelt. Tijdens het theoriegedeelte legde hij al uit dat je als bestuurder de neiging hebt om te kijken naar de richting waar de auto naar toe gaat. En dat is niet goed. Als je slipt moet je juist kijken in de richting waar je naar toe wílt. En dat werkt. Tijdens de lessen op het spekgladde circuit merk ik het direct. Maar het kost moeite. Je moet er aan wennen om gewoon die kant uit te blijven kijken waar je naar toe wilt. Niet laten afleiden door die schuivende en slippende auto onder je. Auto schuift weg, kijken en tegensturen. Dan de andere kant op. Weer tegensturen en ondertussen blijven kijken. Gaat ie goed? Kom ik waar ik wezen wil? In het dagelijkse leven is het eigenblijk net zo. Daar moet ik de laatste tijd aan denken na een roerige periode. Mijn leven was door allerlei oorzaken aardig aan het slippen. En ik was de hoofdregel een beetje kwijt. Keek niet meer in de richting die ik uit wilde. Met de corrigerende stem van de slipinstructeur in mijn oren ben ik mezelf aan het corrigeren. Probeer het stuur weer goed in handen te krijgen. Waar wilde ik ook al weer naar toe? Oh ja. Dan goed kijken. Ik ben aan het tegensturen en het begint te werken. Ik krijg mijn levensvoertuig weer een beetje in het spoor. De achterkant slipt af en toe nog wat weg, maar de neus gaat al weer de goede kant op.