Eerder gepubliceerd 02-12-2008
111 - Wereld
Donker ronkt de twee-en-een-half liter dieselmotor in het vooronder. Met ruim honderdtwintig suizen we in een Volkswagen Transporter over de A1. Meestal op de linkerbaan vanwege het vrachtverkeer. Soms even naar rechts. Tot de volgende rij kolossen opduikt en we weer naar links moeten om de eigen snelheid vast te houden. Ik zit zelf achter het stuur. Sinds mijn rijles afgelopen zomer weer de eerste keer dat ik zelfstandig rij. Dat voelt goed. Heel erg goed. En na een kwartiertje ook al weer heel vertrouwd. Ook mijn passagiere die ik voor de zekerheid mee gevraagd heb, vind het heel goed gaan. Ik zwier door het verkeer alsof er de afgelopen jaren niks gebeurd is. Alleen rusten mijn benen nu stil voor de bestuurdersstoel. Gas geven en remmen doe ik met mijn linkerhand via een ingenieus systeem. En ik kom de bus binnen via de achterdeuren met een lift. Ik rij naar voren en schuif dan over op de bestuurdersstoel. Een lekker hoge zit vanwege de bus waardoor ik ver vooruit kan kijken. Dat vind ik eigenlijk erg prettig. Ik kom terug van het specialistische bedrijf achter Utrecht dat mijn bus heeft aangepast. Het was al een aangepaste auto met precies die voorzieningen die ik nodig heb. Alleen gebruikte de vorige eigenaresse die met haar rechterhand. Voor mij is het systeem nu omgezet naar links. En verder nog wat kleine zaken om de bediening en de zit achter het stuur voor mij geschikt te maken. Ik kan weer zelf rijden en dat betekent veel voor mijn gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid. Nadat ik thuiskwam gaf mijn handbike mij een soortgelijk gevoel. Daarmee kan ik in mijn rolstoel opschieten en zelf ergens komen. Nu kan ik met mijn bus grotere afstanden afleggen. Misschien wel op vakantie gaan. Ik krijg weer het gevoel dat de wereld voor mij open ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten