1 - Gered
Rond twee uur word ik wakker. Ik moet plassen, net als iedere nacht. Duidelijke zaak. Bril op, onderbroek aan, bed uit en de trap af naar de wc beneden. Eerst de overloop. Die is donker. Donker laten want ik wil niet te wakker worden. Straks lekker verder slapen. Naar de trap. Eerst de bovenste tree, dan de volgende en dan weer de volgende tot ik de deur naar de woonkamer voel. Niks aan. Ik zet mijn voet op de bovenste tree. Plotselinge paniek. Er is geen bovenste tree! Mijn voet maait door pure lucht en mijn linkerhand graait tevergeefs naar de leuning.
Plotseling lig ik onder aan de trap. Hoe lig ik in vredesnaam en waar zijn mijn benen? Ik zit helemaal klem. Rug tegen de muur, kin op de borst gedrukt, mijn linkerarm vastgeklemd tussen mijn lichaam en de kamerdeur. Alleen mijn rechterarm is vrij. Ik zoek mijn benen. Ze liggen boven mij, gestrekt langs de trapspijl. Maar ik kom niet los. Wat ik ook doe. Dan voel ik het leven uit mijn benen verdwijnen. Ze lopen als het ware leeg. Dit is niet goed!
Hulp moet ik hebben. Ik begin te roepen. Door mijn houding klinkt mijn stem gedempt. Horen mijn buren dit wel? Met mijn rechterarm mep ik tegen de tussenmuur naar mijn buren. Tijd verstrijkt maar geen reactie. Hoe lang lig ik hier nu al? Ik begin bang te worden. In de ochtend moeten ze me toch horen?
Boven hoor ik mijn wekkerradio. Het moet kwart over zeven zijn. Bij mijn buren hoor ik gestommel. Met nieuwe energie klop ik en roep. Na een tijdje nog niks. Mijn geliefde komt pas morgenavond. Moet ik nog een volle dag, een nacht en nog een dag zo blijven liggen? Houd mijn lichaam dit vol? Straks ga ik dood. Ga ik hier heel lullig dood!
Ik was wat weggezakt maar hoor ineens de deurbel. Schreeuwen! Kloppen! Geen reactie. Even later haastige voetstappen om het huis. Geroep over de schutting. Ik roep terug. Dan gekraak. De schuttingpoort wordt ingetrapt. Vanachter de gesloten buitendeur verstaat mijn buurman mij nu. Geschrokken belt hij 112. Even later ben ik gered. Hoewel gered? ‘Lijkt een gebroken nek,’ sombert de ambulancezuster naast mij.
Jan Beerling
2 opmerkingen:
Jan dat is geweldig, al die mogelijkheden ook al kun je niet lopen, super. Ja mobiliteit is alles he.
Ja zeker. Bedankt. Pas als je minder mobiel bent weet je hoe belangrijk mobiliteit is.
Een reactie posten