Jan Beerling Dwarslog: Zie mij weer zitten

02 september 2010

Zie mij weer zitten

Helaas is de Struzzo weer opgehaald. Nu moet ik weer een tijdje zitten. De testperiode is veel te vlug voorbij en ik heb de instructeurs van LevareCura verteld wat ik er van vind. Enkele punten voor verbetering en aanpassen aan mijn situatie. Zoals iets meer zijwaartse steun als ik rechtop sta. Maar dat kan allemaal. Ik heb iedere dag gestaan, heb zelfs een beetje spierpijn in mijn buikspieren nu. Ben er mijn hele huis mee doorgeweest. En afgelopen vrijdag heb ik een fotosessie georganiseerd in mijn fotostudio. Voor het eerst weer staand foto's gemaakt! Dat was lang geleden. Ik had zelf een geïmproviseerde aanpassing gemaakt waardoor ik op de juiste hoogte mijn camera kon ondersteunen. Gewoon een extra plankje met tape vastgemaakt. De instructeurs waren zeer geïnteresseerd. Een fotograaf en journalist van Dagblad Tubantia zijn geweest en gaan er aandacht aan besteden.

2 opmerkingen:

M. de Roy zei: Ik heb gehoord dat zoiets een sta-orthese heet. Klopt dit en hoeveel zijn er momenteel beschikbaar?; 2 september 2010 om 14:04
Anoniem zei: Sta-orthese is geloof ik een medische term voor zoiets. LevareCura heeft momenteel twee Struzzo's beschikbaar voor wie hem wil uitproberen.; 2 september 2010 om 15:58

Een reactie posten

Inleiding uit 'StarringU!'

In augustus 2006 liep ik door een val van de trap een dwarslaesie op, niveau C6. Daarna lag ik vijf weken in het ziekenhuis en revalideerde ik acht maanden in Revalidatiecentrum het Roessingh in Enschede. Al in het ziekenhuis kreeg ik de sterke behoefte weer ergens zelf de regie over te kunnen voeren. Ik leefde tot voor mijn ongeluk een vrij dynamisch leven, zowel privé als in mijn werk. Ineens kon ik niets meer en lag in bed. In het ziekenhuis ben ik met een kleine digitale camera begonnen mijn wereld vanuit mijn bed te fotograferen. Toen kon ik zelfs die kleine camera maar moeilijk vasthouden. Maar het gaf mij weer het heerlijke gevoel dat ik zelf ook iets kon. Ik ben fotograaf en koos voor de camera. Was ik schilder of tekenaar geweest, dan had ik penseel of potlood gepakt. In het revalidatiecentrum ben ik verder gegaan met het vastleggen van die voor mij nieuwe wereld om mij heen. Langzamerhand ging ik vooruit en kon ik meer. Op een bepaald moment kon ik mijn spiegelreflex weer vasthouden. 'Ik had toch nog een leven voor mijn ongeluk en voor mijn revalidatie?' begon ik mij af te vragen. En dat geldt voor de meeste mensen hier. Daar wilde ik iets mee doen. Als fotograaf en beeldend kunstenaar ben ik altijd geïnteresseerd in mensen en wat ze doen. Welke rollen ze spelen. Ik kreeg het idee voor een fotoserie waarbij ik mijn mederevalidanten wilde fotograferen met iets dat voor hen herkenbaar is of dat iets zegt over hun leven van voor en buiten het revalidatiecentrum. 'StarringU!' noemde ik het project.

Dertien mensen reageerden op de posters die ik verspreidde. Van het revalidatiecentrum mocht ik een zaaltje gebruiken. Vrienden vervoerden mijn apparatuur en hielpen mij het zaaltje te veranderen in een tijdelijke fotostudio. Een bevriende visagiste deed de make-up. Op 9 maart 2007 maakte ik alle opnamen. Na mijn revalidatie deed ik de digitale nabewerking. In januari 2008 exposeerde ik 'StarringU!' voor het eerst in fotogalerie Kistemaker in Oldenzaal. Dat leverde erg veel publiciteit op, tot aan landelijke dagbladen en fotobladen toe. Inmiddels is de serie op zeer verschillende locaties te zien geweest. Nu maak ik de cirkel rond met de bundeling in een fotoboek.

Jan Beerling