Column - In Duitsland weten ze hoe het hoort. Daar heb je echte stacafe’s. Ein Stehcafe, heet dat op mooi Duits. Iedereen staat daar. En iedereen staat aan statafels. Een kop koffie of een grote pul Duits bier. Staan zul je, tot je er bij neervalt. In de revalitaria stond ik twee keer per week in de statafel. Want regelmatig staan is goed, wanneer je een dwarslaesie hebt. Mijn botten moeten een keer weer doen waar ze voor gemaakt zijn: namelijk stevigheid geven. Mijn hart moet weer flink tekeer gaan om mijn bloed ook weer in mijn benen tegen de zwaartekracht in te pompen. Tevens is staan goed voor mijn ingewanden want als je veel zit komt dat allemaal toch een beetje in de verdrukking. Staan haalt de knoop er dan weer uit, zeg maar. F. de assistent fysiotherapeut die mij in de statafel hielp, maakte er meestal een klein feestje van. ‘Koffie?’ vroeg hij wanneer ik weer rechtop stond. Dat was vaak met iemand samen in de andere statafel en dat werd altijd gezellig. F. is ook nog muzikant. Soms nam hij zijn gitaar mee en speelde een deuntje. Als er iemand lol in zijn werk had, dan was het F. wel. En wij met hem mee. Ik keek er altijd naar uit. Maar met mijn wielstoel naar een Stehcafe is toch anders. Vanuit mijn bevoorrechte positie heb ik wel het mooiste uitzicht op de dames, maar ik zie dat toch liever vanuit ooghoogte. En mijn bier staat te hoog in een Stehcafe. Maar in Brussel ontdekte ik het ideale stacafe. ‘L’ Homo Erectus’ heet het. Oftewel: ‘de rechtop gaande mens’ in goed Nederlands. Mensen gaan daar weer lopen! Kijk maar naar het plaatje op de ruit. Eén klant heeft zelfs zijn rolstoel niet meer nodig. Hij staat nu weer rechtop en drinkt zijn bier tot hij er bij omvalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten