© Foto Jan Beerling
Column - De telefoon gaat. Het zijn vrienden die mij vertellen dat
hun dochter in het ziekenhuis in Enschede ligt. Afdeling D4, neurologie.
Afgelopen vrijdag opgenomen vanwege een lichte hersenvliesontsteking. Vandaag
hoor ik het. Echt zo'n toevalligheid waarbij dingen samen vallen. Want vandaag
is het 16 augustus 2015. De komende nacht is het precies negen jaar geleden dat
ik van de trap zou vallen en een dwarslaesie oploop. Morgenochtend zou ik dan gevonden
en per ambulance vervoerd naar datzelfde Enschedese ziekenhuis. Dezelfde afdeling
neurologie en ook nog dezelfde kamer. Alleen staat haar bed op een andere plek want
ik had toen een raamplaats. Het weer was negen jaar geleden anders: zonnig en
behoorlijk warm. Die dag besprak ik 's middags wat veranderingen met degene die
mijn webpagina bijhoudt. Daarna nog een kop koffie bij een kennis die daar
dichtbij woont. Niks aan de hand, een gewone dag zoals er zoveel zijn.
Nietsvermoedend en opgewekt stapte ik in mijn auto en reed naar huis. Die nacht
werd alles in één klap anders. Nu heb ik een leven na de val en een leven voor
de val. Dat noem ik mijn vorige leven. Mijn nieuwe leven is nu negen jaar oud
en ik moet bekennen dat het went. Ik kan niks met opmerkingen als 'heb je het
al geaccepteerd?' of 'heb je het al een plekje gegeven?' Ja hoor. Achter in
mijn tuin in een ontzettend diep gat. Wel heb ik er mee leren omgaan. Ik moet
wel als ik verder wil. En ik wíl verder. In het begin zei ik al dat ik een
handicap heb en dat ik niet mijn handicap ben. Dat ik kijk naar wat ik wel kan
en niet naar wat ik niet kan. Daarin zit natuurlijk ook een vorm van acceptatie.
Dat scheelt weer in mijn energie. Maar ik kan naast een vorm van acceptatie ook
werken aan vooruitgang want het één sluit het andere niet uit. Daar ben ik mee
bezig. Niet iedereen begrijpt dat en ook niet iedere therapeut. 'Je moet je
niet zo vastbijten', zei eentje die niet kon geloven dat ik naast mijn streven
naar verbetering ook nog een privéleven heb en mijn werk. Een Nijmeegse
therapeut, die ik zeer hoog acht begrijpt dat. 'Je moet al veel doen om alleen
al te behouden wat je hebt.', zei hij. 'Vooruitgaan kost extra energie'. Dat
heb ik er dus voor over. Nog steeds.
2 opmerkingen:
We gaan verder, steeds weer verder:-)
En we helpen elkaar hiermee, liefs Mariette
ik vind juist achteruitrijden heel moeilijk en stilstaan vervelend; bij gebrek aan talent ga ik dus ook altijd mar vooruit. GroeTon.
Een reactie posten