Column - De bel gaat. Het is E. met onder zijn armen dozen waar van
alles uit puilt. E. vindt wel eens iets uit. Zo had hij voetbalregels bedacht waarbij
spelers niet meer buitenspel konden staan. Er waren per team twee doelen nodig,
maar verder snapte ik het niet. 'Kom mee', riep hij nu enthousiast. 'Ik ga je
rolstoel meer vaart geven'. E. heeft altijd wel iets geks dus ik ga mee. We
gaan met mijn bus. Op een grote parkeerplaats in het buitengebied naast de
autoweg, stoppen we. Hij pakt de dozen uit en laat vuurwerk- en raketachtige
dingen zien. 'Is dit wel helemaal legaal en veilig?' vraag ik nog. E. bevestigt
er een aantal onder mijn rolstoel. Op zijn verzoek heb Ik mijn handbike
meegenomen en die koppel ik aan. 'Ik heb ze over van oud en nieuw', vertelt E.
'Maak gewoon een rondje over de parkeerplaats. Kan niks gebeuren'. Ik sputter
wat tegen maar dan ontsteekt E. de handel. Er lijkt eerst niet veel te
gebeuren. Ik ga vooruit maar niet hard. 'Gelukkig', denk ik nog. Maar dan krijg
ik een duw in mijn rug en ik schiet naar voren. Het einde van de lange
parkeerplaats komt al snel in zicht. Maar ik ga nu veel te hard voor een
scherpe bocht terug. Ik zie nog net de oprit naar de autoweg waar ik mijn
vuurspuwende handbike heen stuur. Daar ga ik. Even later ga ik al net zo hard
als de auto's. Het stuur van de handbike trilt als een gek. Nog is de
acceleratie niet afgelopen. Harder ga ik en nog harder. Ik begin de auto's in
te halen. Wanneer ik kort opzij durf te kijken zie ik verbaasd openhangende
monden van automobilisten. Ze weten niet wat ze zien. Ik ook niet. Ik blijf mijn
stuur maar stevig vasthouden terwijl het zweet me uitbreekt. Hoe stop ik in
vredesnaam?
2 opmerkingen:
je racet zo 2015 weer uit maak er een mooi jaar van en tof dat je ons weer deelgenoot maakt
Jan B., de beste wensen alsnog, sterke nieuwjaarstekst van je.
Groet, Diana
Een reactie posten