Klapband

Column   - ‘Klapband!’ schreeuwde ze. Ik voelde meteen het stuur trekken en de bus begon als een gek te slingeren. Naar rechts ging de bus. Naar links sturen. Weer naar rechts. Weer naar links sturen. Tegensturen en volhouden. Vooral niet bovenop de rem en andere plotselinge dingen doen. Ik had al bijna dertig jaar auto gereden en dat soort zaken zat diep in mij. Had ik niet een aantal keren ’s winters in de Tsjechische bergen gereden? En Zwitserland met sneeuw en het Sauerland met sneeuw. Dan moet ik een klapband toch wel aankunnen. Mooi niet. Na vier keer rechttrekken glipte mijn anders trouwe bus onder mijn handen vandaan. Zomaar ineens koerste hij naar rechts. Naar de vangrail! ‘Dit was het. Het is gebeurd,’ flitste er bliksemssnel door mijn hoofd. ‘Beng!’ ‘Klabang!’ ‘Airbag,’ dacht ik  nog. ‘En nu gaan we over de kop,’ kwam daarna. Maar niks. We stonden stil en ik leefde nog. Beduusd keek ik opzij naar C. mijn passagiere. Zij, ook in rolstoel, leek niks te hebben maar barstte emotioneel uit. Ik kende haar uit het revalidatiecentrum en samen waren we op weg naar de grote aanpasbeurs de Support in Utrecht. We reden op de A1 vlak voor Apeldoorn. Twee rijbanen hadden we gekruist zonder andere auto’s te raken. En dat in de nasleep van de spits. Wat een grotere ravage had het kunnen worden. We hadden allebei hartstikke dood kunnen zijn. Auto’s stoppen. Onze portieren worden opengerukt en hulpvaardige blikken kijken ons aan. Fijn gevoel. Na de eerste verbazing van de omstanders over twee rolstoelers zelfstandig onderweg in een auto, worden we geholpen. Een motoragent stopt, kort daarna een ambulance, een politieauto, een auto van Rijkswaterstaat. C. heeft pijn en gaat voor de zekerheid naar het ziekenhuis voor foto’s. Ik zoek haar later die ochtend op. ‘We hebben nu wel een speciale band,’ dacht ik bij mezelf. ‘Een echte klapband.’