'Is hij écht fotograaf?'

©Foto: Bert van der Molen

Column - Anders, ja heel anders, zijn de foto's geworden die ik gemaakt heb voor mijn nieuw fotoboek 'Spaghetti'. Anders dan de foto's van mijn vorige boek 'StaringU!' Die foto's maakte ik tijdens mijn eigen revalidatie. Ik was toen intern bij revalidatiecentrum Roessingh in Enschede. De foto's heb ik daar gemaakt in een geïmproviseerde fotostudio. Vrienden transporteerden mijn apparatuur, ik nodigde mede-revalidanten uit om op de foto te gaan. Dertien stuks reageerden. Diverse bladen hebben foto's uit die serie gebruikt en ik heb de serie regelmatig geëxposeerd. Intussen ging ik verder met het maken van andere eigen werk. Ik noem mezelf dan wel eens rolstoelfotograaf maar ik fotografeer meer dan alleen maar rolstoelen. Veel van mijn werk als fotograaf en beeldend kunstenaar gaat over identiteit en de zoektocht naar wie je eigenlijk bent. Wat kenmerkt jou. Als afsluiting van 'StarringU!' stelde ik het gelijknamige fotoboek samen dat ik in januari vorig jaar in eigen beheer ben gaan uitgeven. Het werd goed ontvangen en ik heb er een kleine honderd van verkocht. Verdeeld over het hele land en eentje zelfs naar België. De foto van de voorpagina is zelfs opgenomen in het kunstboek Jaart 2013. Het Roessingh stelde mij in de gelegenheid mijn boek tijdens een zorgmarkt te overhandigen aan prinses Margriet. Tijdens het vervolgcontact met Roessingh ontstond het idee voor een nieuw boek, maar dan toch weer anders.
Leek me mooi om naast de foto's dit keer ook de eigen verhalen van revalidanten mee te nemen. Oud-collega Miriam Janssen van het creatief centrum waar ik vroeger werkte en schrijfcoach, vond ik bereid de deelnemers te begeleiden in het schrijven van eigen teksten. Bevriend kunstenaar en vormgever Pier van Dijk wilde de vormgeving doen. In mei dit jaar startten we met de werving, veertien deelnemers dit keer. Iedereen heeft hard gewerkt en het boek is bijna klaar. Komende week naar de drukker en op tien december de presentatie. De fotografie vroeg dit keer veel organisatie. Bij iedereen zocht ik niet alleen een passende manier maar ook een geschikte locatie. Twee sessies heb ik in de studio gedaan. De andere bij een brandweerkazerne, jachthaven, theaterzaal, buurtspoorweg, balletzaal en nagelstudio, om maar wat te noemen. Alles ging prima en de ontvangst en medewerking was overal hartverwarmend. Achteraf moest ik om een voorval lachen dat ik overigens zelf gemist heb. Bij één locatie buiten, kon een toekijkende voorbijganger zich uiteindelijk niet meer inhouden en vroeg aan mijn assistent: 'Is die man écht fotograaf?'